2009 Via Floating Market naar Kanchanaburi

      Geen reacties op 2009 Via Floating Market naar Kanchanaburi
Dinsdag 06-01-2009 Floating Market – Kanchanaburi
 
Goedemorgen. Om 5.15u is het weer dag voor ons. Sodeju, wat een tijd zeg. Noemen ze vakantie, ha, ha. Snel douchen en een kop koffie en thee gezet om nog even heerlijk op ons balkonnetje te kunnen zitten. We hebben nu wel ruim de tijd, das wel eens anders geweest. Even de boel opruimen, de koffers inpakken om ze te sluiten voor een paar uur. Helemaal fris en fruitig naar ons terras aan de rivier om daar ons ontbijtje te nuttigen, dat begint om 6.30u, maar er komt een Thais kwartiertje bij, wat voor ons niet zo goed uitkomt, want we worden om 7.00u opgehaald, en het is nou net de bedoeling dat we even op ons gemak kunnen ontbijten. Dat is dus mislukt. Ontbijten en snel in de bus om naar de Floating Market Damnoen Saduak te gaan. Dit is ruim 1,5 uur rijden vanaf ons hotel. Daar aangekomen ziet het er vreselijk leuk uit. Verschillende soorten varende bootjes op de rivier, die allerlei waren en goederen verkopen. Wij ook in de boot, letterlijk en figuurlijk. Heb net in de Lonely Planet zitten lezen dat het ongeveer 200 Bath pp per uur is, en wij zijn na een half uurtje echt helemaal uit gevaren, en dat voor 500 Bath. Maar het is geweldig geweest.
 
Ook het bakken en braden gaat hier gewoon verder, op de boot wel te verstaan. We worden dus na een half uurtje aan de kant gezet, en dan rest er nog maar één ding, uitstappen. Dat doen we dan maar, we willen best nog even rond varen, maar we hebben geen keus. En bovenop de zgn. kade is ook van alles te zien, erg toeristisch maar superleuk. We hebben nog een heerlijke Thaise koffie en een Nescafé genuttigd en wat rondgewandeld. Tot onze verbazing hebben we ons fijne zakasbakje laten liggen in het bootje, wat na een zoektochtje echt verdwenen is. Om half 11 weer in ons busje gestapt om de weg te vervolgen naar Kanchanaburi. Dit zal volgens de chauffeur nog ruim 1 uur rijden zijn. Wel nog één stop onderweg, volgens zijn gebrekkig en weinig Engels. Onderweg maakt hij inderdaad een rookstopje, en daar komen we aan bij Felix River Kwai Resort.
 
Poeh, poeh, wat een chique ballentent. We kijken onze ogen uit. Een gewel dig mooi en groot resort, en het allermooiste, de Bridge Of The River Kwai in zicht. Eerst maar eens even de kamer bekijken. Een prachtige kamer, met massief houten vloeren en mooi massief houtwerk in de plafondafwerking en deuren. Een balkon met half uitzicht op de rivier en op een prachtige tuin, en omdat we een hoekkamer hebben, ook het zwembad in het zicht. Wat een pracht en praal. Het word als maar mooier en luxer. Na alles weer uitge stald te hebben, even een rondje over het resort wandelen. We kijken overal onze ogen uit, als dat dit hotel onze voorkeur heeft omdat je te voet naar The Bridge kunt. Nu even wat eten, we zijn al weer een poosje op pad inmiddels. We gaan weer voor spaghetti, lekker licht verteerbaar, een drankje erbij en allebei een kop heerlijk koffie, 780 Bath. We besluiten nu naar de Bridge Of The River Kwai te gaan lopen en daar eens in de buurt rond te struinen. Ook eens kijken of we een tourist office kunnen vinden om een trip naar Hell Fire Pass voor morgen te boeken.
 
O jeh, ik heb dus hoogtevrees, wat niet handig is als je over de brug moet lopen, met al die gaten, zo kijkend in de diepte, en het rivierwater onder je in het zicht. Bah, bah, dat is toch even angstig en debielig oversteken. Maar goed, de overkant bereikt! Nu hier maar eens rond wandelen. En dit duurt wel weer even, we gaan op zoek naar een tourist office. Maar dat is nog niet zo eenvoudig. Na een poosje ronddwalen vinden we een kraam waar een bord hangt met diverse trips, alleen de eigenaar is nergens te vinden. De buurtjes van deze kraam komen direct vragen wat we precies willen hebben. Op haar beste Engels vertelt ze ons dat we hem kunnen bellen. Maar wij een Thai bellen lijkt ons geen goed plan. Wij gaan eerst maar eens even op een bankje zitten, wat is het poepie heet zeg. En daar komt het buurvrouwtje weer, zij wil hem wel even voor ons bellen. En ze krijgt de beste man aan de lijn, en geeft de telefoon aan Driekie. Maar de beste Thai heeft een heel verhaal, wat er op neer komt, hij komt vandaag niet naar zijn kraam en morgen ook niet, dus nog geen trip voor ons voorlopig.
 
Nog maar wat zoeken in de omgeving, en al zoe kend komen we een heerlijke koffiebar tegen. Daar een voortreffelijk lekkere ijskoffie op, hmmmm. Even hier vragen of iemand weet waar er een tourist office is. Deze persoon stuurt ons naar een hokje bij het treinstation van The River Kwai. Daar zit inderdaad een tourist informatie centrum. Alleen heeft de man in dit hokje ons uitgelegd, ook weer in het half Thais, dat je met de trein naar Nam Tok kunt en van daaruit een taxi naar de Hell Fire Pass, dan een tijd later weer met de trein terug naar de River Kwai. En we krijgen een formulier met de stations en verdere info in zijn Thais, das nie handig dus. Wij nog niet tevree, dus verder zoeken. Her en der gevraagd en wat een taferelen. De één komt met een plattegrond, de ander pakt kleding uit een rek, dan weer weten ze helemaal niet waar je het over hebt, de ander stuurt je om de hoek, en ga zo maar door. Om je suf te lachen!
 
We geven onze zoekactie maar op, er lijkt hier niks in de buurt, en dan zeggen ze dat je makkelijk alles zelf kunt regelen hier, nou echt niet hoor. We besluiten morgen zelf de treinreis te maken naar Nam Tok en wandelen we weer terug naar ons hotel. O,o, weer over de brug, brrrrrrr, en dan nog maar een klein stukkie wandelen en dan zijn we weer bij het hotel. We gaan eerst maar eens lekker bij het zwembad zitten in van die lekkere luie stoelen. Uit de zon, want die is veeeel te heet. En die stoelen, heerlijk, de oogjes sluiten spontaan. Eenmaal ontwaakt uit ons hazenslaapje, heeft Driekie ons welkomstdrankje opgehaald, een lekker sappie. Nog even genieten we van het zicht op het zwembad, wat grandioos is, maar we gaan toch maar naar onze kamer om het klamme zweet af te wassen. Heerlijk een douchje pikken, om daarna het restaurant op te zoeken.
 
En onze maaltijd bestellen, das nog niet zo eenvoudig hier. Allerlei gerechten waar wij weinig van snappen. Maar toch wat besteld. NOT SPYCY erbij vermeld, en daar kom het. De vlammen uit de kont, en Driekie geniet, maar Hanny vind het niet alles. Curry zei de serveerster nog, en dat blijkt dus een kom met een vorm van bouilon met vlees en groentemix erin, niet ons kostje. En heet, poeh, poeh. Een drankje erbij is wel nodig, ijsmix met meloen voor Hanny, komt goed van pas om er mee te blussen. De rekening is 870 Bath voor alles. De prijzen lopen op, ha ha. Eenmaal klaar met ons diner, vervolgen wij onze weg naar de computer. Dit werkt niet zoals het zou moeten. een continu wegvallende verbinding, en nu we Kim eindelijk online zien, hapert alles helemaal. Heb de computer uiteindelijk maar uitgezet, wat een ellende. Dan maar naar de kamer, Arikus wil het verslag ook nog even overlezen. En Hanny moet het verslag van vandaag nog bijwerken.. Driekie gaat al weer onder de wol, en Hanny volgt nu ook snel. Het is inmiddels toch weer0.30u, dus de hoogste tijd. Nu hoeven we morgen niet extreem vroeg op, das weer het voordeel dat we geen tourist office hebben gevonden. zo zie je maar, ieder nadeel heeft ook weer een voordeel. Tot morgen!!!
 
Woensdag 07-01-2009  Treinrit Nam Tok  –  Hell Fire Pass
 
Hier zijn we weer. Om 8.00u opgestaan en eerst even een lekkere kop koffie gezet, en wat blijkt, hebben we al voor de derde keer de verkeerde koffie gekocht. Dan ben je toch aardig van het pad af hè. Maar niet getreurd, even douchen en dan naar het ontbijt. Daar word meteen voor ons de koffie ingeschonken. Dit hoeven we niet eens zelf te doen. Ha, ha, wat een service zeg. En nu maar eens kijken hoe het ontbijt er hier uit ziet. Heerlijk bruin brood. Nu even een gebakken ei zoeken. In geen velden of wegen een gebakken ei te vinden, wel 10 verschillende soorten heerlijk warm eten, Thais eten wel te verstaan, complete schotels, maar geen gebakken ei. Wat we gisteravond misten op de kaart, zit hier nu onder de deksels. maar ons niet gezien, op de nuchtere maag al een warme maaltijd. Dan maar een gekookt ei, wat bij de salades ligt. Toen Driekie op zoek, en Hanny ziet bij een mevrouw achter haar een gebakken ei op het bord liggen. Dus het is er wel degelijk.
 
En ja hoor, Driekie heeft het gevonden. Blijkt in een zijkant van de eetzaal gebakken te worden. Gelukkig, toch nog een goede start met een lekker ontbijtje, als dat het voor de prijs die wij hier betalen, niets speciaals is, veel poeha, dat is het wel. Nog niet eens ananas, ha ha. Als we het hier allemaal eens bekijken, kiezen wij toch voor meer sfeer. Hier is veel gebakken lucht, hi,hi.  Het blijkt trouwens dat hier ook de Koninklijke familie regelmatig logeert, dus dat zegt al genoeg. Een mooi hotel, dat echt wel, maar de sfeer is ver te zoeken. Zelfs een leuke kerstboom kan de gezelligheid niet verbeteren. Veel strakke gezichten, en dat geeft niet echt een lekker vakantiegevoel.
 
Nog nagenietend van het ontbijt besluiten we op weg te gaan,om weer over de Bridge Of The River Kwai te wandelen, op zoek naar een trein kaartje. Langs het spoor opgelopen, zoekend naar een kaartjes verkoop, komen we weer langs de office van beste man, die gister door de telefoon heeft laten weten er vandaag niet te zijn, maar tot onze verbazing is hij er wel. En Arikus heeft het kaartjes verkoop hokje gevonden, wat naast dit office staat. Even goed navragen hoe alles in zijn werk gaat als je met die trein mee moet. En die beste man van gister, die gaat zich er ook even mee bemoeien. Na veel gebrabbel, in z’n Thais – Engels, waar je je suf om lacht, hebben wij een toch een trip bij hem geboekt. Hij stelt voor, met de trein, een VIP plaats, heen naar Nam Tok en daar in the car from him naar Hell Fire Pass en op de terugweg de Sai Yok Noi watervallen bekijken. Hij belooft, ons daarna netjes terug te brengen naar The Bridge Of The River Kwai.
 
We vinden het een strak plan, maar we vragen toch nog even vlug een telefoonnummer van hem, je weet maar nooit, dadelijk staat ie er niet. Dat zou een stunt zijn. We moeten voor de trip 1500 Bath voor ons twee betalen, en voor de treinreis 400 Bath, ja ja, VIP plaats hoor. Twee uur treinen voor 8 euro samen. Wat een maf land zeg. En nu maar wachten op de trein, en daar komt ie, over de brug denk ik , met mn camera in de hand, komt ie van de andere kant, ha ha. Wij ingestapt, en ja hoor, we hebben een zitplaats met banken die met een schuim rubber kussentje bedekt zijn, en de niet VIPpers hebben een houten bankje.
 
 
Het is een prachtige treinreis, met zoveel moois onderweg, inclusief de 75m lange houten Death Railway. En de natuur hier, die is prachtig. En dan die trein, onderweg gaat ie zelfs nog een paar kilometer in zn achteruit, dat schijnt nodig te zijn om een goeie aanloop te maken om de berg op te klimmen. Dus is de trein bijna te zwak om dat goed te trekken, wat een spul zeg!!! Ha ha. Twee uur later komen we eindelijk aan op ons treinstation Nam Tok. En daar heeft de chauffeur belooft op ons te wachten. En inderdaad, daar is ie. Hij heeft woord gehouden en vraagt ons of wij eerst even een lunch willen, want hij weet een goed restaurant voor ons, zegt ie. En dat is ook zo, vlak bij het station in de buurt genieten we van een heerlijke lunch. Kip in rode wijnsaus, met witte rijst en fried rice. Hmmm, we hebben ons buikje helemaal rond gegeten voor 330 Bath.
 
Nu gaan we in de auto op pad naar The Hell Fire Pass. Nou ja auto, een kleine Suzuki Vitara, zonder airco, en Hanny kan net achterin zitten, met de benen in de lucht, dus weer lachen. En Driekie zit heerlijk naast de chauffeur. Hij legt alles goed uit wat we onderweg allemaal tegen komen, en uiteindelijk arriveren we bij de Hell Fire Pass. Eerst de schoenen uit om het Cementry War Museum te bezoeken, waar eerst een film over de geschiedenis van dit alles vertoond wordt, en daarna een rondgang door een gedeelte met allerlei attributen en foto’s van de periode 1941 – 1945, erg indrukwekkend allemaal. Dan via trappen wel 100 meter naar beneden, om een eind verderop de uitgebikte pass te bekijken.
 
Wat een ellende moet dat hier geweest zijn. Het voelt gewoonweg mysterieus hier. Je krijgt er zo af en dan kippenvel van. Op ons gemak wandelen we terug, en wat is het heet zeg. Wel 35 graden en dan moeten we die 100 meter via al die trappen weer omhoog hè. Dus komen we doorwater nat boven aan. Eerst maar even uitpuffen op een bankje. Onze chauffeur koopt voor ons een heerlijk flesje water, wat een aardige vent is ie toch. Even een sigaretje en nu weer met onze super car!! naar de Sai Yok Noi watervallen. Dit is opnieuw weer geweldig mooi om te zien. Het houd nooit op hier in Thailand. Wat is hier toch overal veel moois te zien. Weer klimmen, naar een prachtige waterval, en dan weer afdalen naar onze super car op weg terug naar de River Kwai. We hebben het wel weer gehad voor vandaag. Het is erg heet, en we hebben flink gezwoegd, maar het is echt de moeite waard. We laten ons afzetten voor The Bridge, want we willen nog even bij het drijvende restaurant gaan genieten van een lekkere borrel. En wat een mooi uitzicht hier beneden.
 
Na de heerlijke borrel weer de terugweg naar ons hotel gewandeld. En weer over die enge hoge Bridge. Het blijft vreselijk om die brug over te lopen. Hanny met haar hoogtevrees, schijt peukies iedere keer als ze er over moet. Brr, wat een hoogte, en al dat water er onder en dan nog al die mensen die er ook allemaal op en over lopen. Hoe komt een mens nou zo plots aan hoogtevrees. Dat wordt nog wat in de boomhut, heb ik niet echt over nagedacht. Ach ja, dat zien we dan wel weer, is nu nog niet aan de orde. Wij verder wandelen naar ons hotel, het is inmiddels al 19.00u. We vragen eerst even of we onze kamer wat langer kunnen aanhouden morgen, maar nee hoor, dat kan niet, terwijl er hier volgens ons vrijwel geen gasten zijn, en waarschijnlijk maar een kwart van alle kamers bezet is. We noemen dit dan ook een bekakte service. Geeft niet, we gaan hier waarschijnlijk toch niet meer terug. Uiteindelijk moeten we er alleen maar hartelijk om lachen.
Eenmaal aangekomen bij onze kamer, zitten we even lekker op ons balkon, we drinken wat, wat opruimen, douchen en nu op weg naar het restaurant. We eten vandaag een sandwich met een kop koffie. Die is hier heerlijk. En ons Asusje hebben we bij ons om te kijken of die het hier wel doet, misschien wat dichter bij de router in de buurt. En ja hoor, internetverbinding. Cor en Danny zijn online, en dus even wat gekwept, maar de verbinding valt ook nu weer regelmatig weg, en das verrekte lastig. En zitten we hier, aan tafel van het chique restaurant te internetten. We bestellen dan ook nog een drankje, al vinden ze dat niet zo leuk, lijkt het, ha ha. Ze willen waarschijnlijk al afsluiten, want wij zijn de enige hier. Toch nog even email checken en Nu.nl kijken. En zo rond 22.00u, is de batterij bijna de leeg, dus gaan we maar naar onze kamer om het verslag van vandaag te maken, waar ik nu om 23.30u bijna mee klaar ben. Ik zit wel binnen, wat tegen mn principe is, maar ja, het snoer is niet langer, dus heb geen keus, en buiten vreten ze je op, de muggen dan hè. Dat is hier altijd, in de Bush Bush. Dit is het dan voorlopig weer voor vandaag, morgen weer fris op. Doei!!