2012 Ho Chi Minh

Dag 12

Zondag 05-02-2012 Hoi An – Ho Chi Minh City

Vandaag weer een travel day. We gaan verhuizen van Hoi An naar Ho Chi Minh City. Maar eerst nog even genieten van ons heerlijk ontbijt, we hebben zo’n donkerbruin vermoeden dat we een ontbijt van deze kwaliteit voorlopig, of misschien wel helemaal niet meer terug zullen zien op onze verdere bestemmingen. Na al dit lekkers is het tijd voor de koffers. Wat een toestand, mogen maar 20kg zijn, en dan hier 2 winterjassen en een paar schoenen erbij gekocht, ook nog al dat winterplunje waar we mee gekomen zijn. Het wordt proppen, maar………ze kunnen weer dicht. En vanaf NU besluit ik voortaan maar 15 kg per koffer mee te nemen. Zal het maar opschrijven, misschien kan ik het dan nog eens teruglezen, want eigenlijk neem ik me dit natuurlijk iedere keer voor, en komt er weinig van terecht. Het is altijd TE veel.

Maar goed, om 11.30u op weg naar de luchthaven van Danang. En met de taxi naar deze stad rijdend, kijken we onderweg onze ogen uit. Hier zit de jetset van Vietnam, wat een luxe, dit hadden wij niet verwacht. En even later vertrekken we, 13.30u en mooi op tijd, met Cambodja Airlines ipv Vietnam Airlines naar Ho Chi Minh City. Een klein uurtje later landen we hier, en de hoteltaxi driver staat alweer te wachten. Das toch wel handig, als dat hier in Ho Chi Minh Airport ook makkelijk zelf een taxi te regelen is. Eenmaal buiten lijkt het wel of er gasbranders aan staan, wat een hitte. Het is hier nu 35 graden. Dit wilden we eigenlijk, maar je kunt je niet voorstellen hoe dit voelt.

Plak, plak, drup, drup. In onze taxi nemen we plaats en genieten we nog effies van de frisse lucht van de airco. Om 15.30 komen we aan in ons geboekte Liberty 4 Hotel. En ja hoor, de geboekte kamer met balkon is niet beschikbaar. Effe in conclaaf. Duizend maal excuses en een tegoedbon voor een massage moet de schade vereffenen. Maar daar trappen we niet in. We gaan niet in een apenkooi zitten, terwijl we een kamer met balkon al meer dan 3 maanden geleden geboekt hebben. Na ruim een uur bakkeleien hebben we een compromis. Wij gaan deze dag in een kamer met little window, en morgen krijgen we een kamer met balkon, en op de prijs voor alle 3 de nachten krijgen we een aardige korting op.

Wij naar de 6e verdieping, en inderdaad een kamer, niet onaardig, maar met een klein raampie. Daar houden wij nou echt niet van. Maar we moeten het er mee doen, en gaan dan ook maar direct de omgeving verkennen. We lopen langs een mooi park, wat hier aan de overkant is. Ook hier zie je de ratten door de struiken glippen, bah, bah. Kan ook niet anders, saunaheet, overal afval op straat, das een feestmaal voor die diertjes. Wel zien we een mooie kerktoren boven alles uitsteken. En wij er op af. Hier wat foto’s gemaakt, en onze weg vervolgd. Maar dom, dom, dom, we ontdekken dat we geen geen plattegrond, en geen adres bij ons hebben. En dat hier in deze gigantische grote stad, waar bijna niemand  je verstaat. We zijn dus VERDWAALD.

En dan nog niet te spreken over de honderden, zo niet duizenden scooters en auto’s die hier door elkaar heen krioelen. Hier tussendoor moeten wij vele straten oversteken, met gevaar voor eigen leven. Sodeju, wat een hectiek hier. Bangkok is er kinderspel bij. En uiteindelijk, na veel omzwervingen, en een enkeling aangesproken te hebben zonder resultaat komen we een zusterhotel van ons Liberty Hotel tegen en vragen we hier naar het adres. Ja, hier weten ze ons te vertellen hoe en wat. Met plattegrond in de hand vervolgen wij onze gevaarlijke wandeling, en bereiken we ongeschonden 3 uur later toch de plaats waar we begonnen zijn.

Pffff, wat een begin zeg. Doorweekt nemen we plaats op de favoriete plastic stoeltjes van dit zgn restaurantje en nemen er ééntje op, hmmm. En het is hier zo druk met gasten aan een heerlijke maaltijd, dat we besluiten onze maaltijd ook maar direct hier te nuttigen, het is tenslotte door onze uit de hand gelopen wandeling al meer dan laat genoeg. En wat hebben hier genoten van ons Vietnamees diner. Het was voortreffelijk. En nu komt het, het is tot nu toe de winnaar, € 6,00 voor ieder een bord vlees met heerlijke groenten, gebakken rijst, en ieder heerlijke drankjes erbij. Genoeg om weer een rond buikje te hebben. Wat een heerlijkheid zijn die prijzen hier zeg.

Nu weer even naar onze kamer, op zijn minst de handjes wassen, want wat is het hier overal vies. Maar eenmaal op die kamer, ja wat doe je hier, niks te zien, koffers moeten het liefst dicht blijven, want die moeten morgen weer verkassen. Dus……………..weer op pad. We gaan nog een rondje in de buurt van ons hotel, nu met plattegrond. We wandelen straatje in straatje uit, en het is echt overal druk, druk, druk, auto’s, scooters, muziek keihard, dus een happening op zich. Eigenlijk is dit op zich al één grote attractie wat je hier allemaal ziet. En eenmaal op onze kamer gaan we na het verslag bijgewerkt te hebben en de bruine rakker van Driekie ons bedje maar eens opzoeken. Hoogste tijd

Dag 13

Maandag 06-02-2012 Ho Chi Minh City

Goedemorgen.
In de Lonely Planet staat als eerst regel bij Ho Chi Minh City, fasten your seatbels. Nou dat klopt als een bus. Het begint met een onrustig nachtje hier in Ho Chi Minh. Even wennen aan de helse herrie hier om je heen, wat een achterlijke drukte zeg. En het was weer erg laat wanneer we naar bed gegaan zijn en we zijn ook weer vroeg op. Ja, ja, vakantie noemen ze het. Eerst maar eens kijken hoe hier het ontbijt is. Het kan er mee door, zoals we al dachten, vele malen minder als in Hoi An. Ach ja, zo vinden we overal weer wat anders. En thuis hebben we tenslotte maar een sneetje met hagelslag, dus nie piepe, ha, ha. Wel zitten we hier buiten te ontbijten, op de 9e verdieping, een restaurant on the top floor. En dan die heerlijke auto en motorbikegassen erbij, pffff. Een peukie roken stelt er niets bij voor hoor.

Na ons ontbijt gaan we op pad, eerst even langs het restaurantje van gister, een bakkie doen. Hier krijg je bij je Vietnamese koffie een thermoskannetje water, dan is het goed te doen. Kan het teer wat verdunt worden, want de koffie is hier echt koffie hoor, je krijgt er spleetogen van, hi, hi. We gaan aan onze wandeling beginnen, en die is niet mis. Je kunt je niet voorstellen hoe gevaarlijk het hier op de weg is. Oversteken geheel op eigen inzicht en risico. Duizenden krioelende scooters, auto´s vrachtwagentjes tot wel meer dan 2 meter hoog geladen, en dan de vele bussen niet te vergeten. Af en toe heb je wel 4 rijbanen breed, kris kras overstekend door dit alles heen. Mijn mening is hierdoor dan ook direct gewijzigd, vliegen gevaarlijk, hoezo, DIT hier is pas gevaarlijk. De Vietnamezen waarschuwen je er ook voor, en een gewaarschuwd mens telt voor twee.

We gaan onderweg meteen maar een tour voor morgen boeken. Wij bij Sinh Tourist naar binnen, dit hebben we op Tripadvisor gevonden, en deze aan de hand van de adviezen deze maar uitgekozen. Want er zitten hier tientallen van die bureautjes, en betrouwbaar, je weet het niet hè. Nu op weg voor een bezoek aan het War Museum. En één uurtje later aangekomen………………is het gesloten. Om 13.30u gaat het weer open. Wij doden de tijd met een drankje, om het verloren zweet aan te vullen. We zitten op zo’n leuk Vietnamees krukje, 25 cm van de grond, bij  ons zo´n opstapkrukje. Hier genieten we van alles wat we weer voorbij zien komen, want dit blijft voor ons één grote puzzel, hoe bestaat het dat deze mensen hier op deze manier leven, gruwelijk. Ze piesen gewoon op straat, ze koken ernaast, het afval gooien ze erbij, en wij lopen er doorheen met ons open shoes en kapotte tenen, bah, bah.

Om half 2 is het zover, de poort gaat open, en het komende uur kijken we hier wat rond, en vooral Driekie vind het erg mooi om te zien. Hij geniet met volle teugen. En Kweppie schiet er flink op los met dr nije camera. En héét dat het is, pffff. Zowat geen zon en toch 35 graden, soppen dus. Nu op weg om de Notre Dame Kathedraal te vinden, en warempel, met onze plattegrond is het goed te doen. Wel blijven de oversteekpogingen zooooooo gevaarlijk. Om gek van te worden. En er zijn er wat op onze expeditie, hi, hi. Maar uiteindelijk hebben we de prachtige Kathedraal gevonden. Een alle jezus groot Mariabeeld ervoor, prachtig. Maar ook hier closed, ja, ja, we zijn gekke Henkie niet. We gaan er dan ook meteen maar weer vandoor. Nog even snel wat foto’s van de trekpleister, het mooie postkantoor aan de overkant van de Kathedraal,  schieten en dan weer verder. Nu naar de Ben Tranh markt. Hier buiten ons vochtgehalte weer op peil gebracht en dan naar binnen. Één enorme grote hal, met alles te koop wat een mens, vooral de Vietnamees, zich kan wensen. Eerst de buitenste rand gevolgd, en komen we na allerlei afschuwelijke kleding bij de slager en vishandel afdeling. Kweppie wil wat foto´s maken, en ziet een bruin gevaarte tussen dr benen door glippen. Een RAT, bleh, om je suf te schrikken. We proberen hem te volgen, en op foto en film vast te leggen. Maar al snel zit ie achter de “verkoopbalie”. Maar geen nood, het stikt hier van de ratten. We zien ze met regelmaat oversteken. Nou, hier zijn we dan ook meteen klaar mee. De Vietnamees kijkt er niet van op of om, maar wij westerlingen, dit is niet voor ons weggelegd. Bah, bah.

Nu weer effe onze plattegrond aanschouwen. We gaan proberen om  zonder kleerscheuren ons hotel te bereiken. En dit lukt. Het is inmiddels  18.00u. Wat een dag. Met versleten voeten en ruggie rusten we effies uit op ons balkon. Hier hebben we natuurlijk geen rust in en om ons koppie, maar de pootjes kunnen effe afkoelen. Bekijks hebben we genoeg want het razende verkeer is op dit tijdstip total crazy. Wat een chaos. Even later sluiten we de dag af met weer een overheerlijk avondeten. Weer bij ons favoriete restaurantje, op de plastic kruk. Hier ontmoeten we weer Cees en Jolanda, de Vietnam forumgasten van thuis die ook hier door Vietnam zwerven. We hebben natuurlijk veel te vertellen, we kunnen onze avonturen mooi delen. En tussentijds zien we dat ook hier vele kleine Vietnamese dametjes zich aanbieden aan de meestal mislukte Europese zielige mannen. Het is erg gezellig, maar dit zorgt er voor dat het toch weer veel later wordt als gepland, en we moeten morgen vroeg op, we gaan naar Cai Do tempel en Ci Chu tunnels.

Dag 14

Dinsdag 07-02-2012 Ho Chi Minh City

Het is weer traveltime. Maar versleten van de hitte en het wandelen van gisteren, de vele kilometers, is het nu tijd voor de man met de hamer. We worden te laat en niet fit wakker om relax aan de dag te beginnen. Dus haast is geboden. Uiteindelijk toch nog mooi op tijd, We wandelen naar het kantoor van Sinh Tourist. Hier is het een gekte van jewelste. Zoveel mensen hier op de stoep, allemaal wachtend op vervoer naar verschillende bestemmingen in Vietnam. Maar on 8.30u gaan we op weg met een mooi busje. En de gids verteld ons van alles over de dag van vandaag. En ook dat hier in Ho Chi Minh 10 miljoen mensen wonen waar er 5 miljoen op de motorbike rijden. Zie je wel, wat een aantallen hè. Na zo´n ruim 3,5 uur rijden, een gruwelijk onstuimige rit, met een tussenstop op een invaliden werkplaats, waar ze de mooiste creatieve handenarbeid bedrijven, beginnen we met een bezoek aan de Cao Dai Tempel. En wat voor een tempel, beeldschoon!

Effe uitleggen wat zich hier afspeeld. Hier wordt de religie gevoerd van het Cao Dai geloof. Het geloof van de Cao Dai ontstond in 1926, toen Ngo Minh Chieu in contact kwam met Cao Dai, het hoogste Opperwezen. Deze spoorde hem aan om het beste uit alle wereldreligies met elkaar te combineren en er zo een nieuwe, ideale godsdienst van te laten ontstaan. Zo ontstond er een mengeling van onder meer Boeddhisme, Confucianisme, de Islam, het Christendom, het Hindoeïsme en het Vietnamees Spiritualisme. Dit kun je goed terug zien in de kleurige tempel. Gele, rode, blauwe en witte kleuren die ook terugkomen in de klederdracht. Er is hier 3 x per dag een dienst, 6.00u, 12.00u en 24.00u. De Cao Dai kennen een aan de katholieke kerk ontleende hiërarchie met een paus, kardinalen, aartsbisschoppen, bisschoppen en priesters. De lagere ambten staan open voor mannen en vrouwen. Alle geestelijken leven celibatair en zijn vegetariër. Het symbool van de Cao Dai is het alziende oog en hun motto luidt: ‘Dieu et Humanité, Amour et Justice’ = ‘God en de Mensheid, Liefde en Gerechtigheid’. Deze stroming heeft meerdere soorten heiligen. Jezus is er één van, maar ook Victor Hugo hoort erbij. Zo, genoeg wijsheid!!

Wij de schoenen uit en snel naar binnen, want het is ondraaglijk heet vandaag. Sodeju, wat een sopdag. Een maal binnen kijken we onze ogen uit. We moeten van één van de heiligen allemaal naar het balkon. Speciaal voor de toeristen, om de dienst te kunnen aanschouwen. En dan begint even later het ritueel, de kerkdienst. Wat een aparte gewaarwording, al die geloven in één tempel, gezamenlijk de mis vieren. Zo kan het dus ook. Allemaal in het wit, alleen de bovenste heilige  van iedere stroming is in kleur.  De ene blauw, de andere rood, ook nog een gele en een witte. En zowel vrouwen als mannen. Kweppie schiet naar beneden en maakt er nog een paar mooie foto´s van, want ook dit is hier allemaal oké.

Dan maar weer naar buiten, maar hier wordt je niet vrolijk van, soepheet. Gelukkig gaan we één kwartiertje later lunchen. Hier bestellen we maar weer wat van een kaart, alles super Vietnamees, en het wordt voor Kweppie een Vietnamese groetensoep. Wat een bord, lijkt wel een waskom. Dan ook nog een bord rijst, pfff. Buikie zowat voor heel de dag weer gevuld. Wel is alles zo super lekker en vooral vers. Ze maken hier overal alles ter plekke klaar. Niks al vooraf gesneden of vooraf bereidde ingrediënten, nee, nee. Bestellen, bakken een braaien, effe wachten……effe wachten nog….en klaar is kees. Een heerlijke maaltijd staat er voor je neus. Verser kan het zowat niet. De vliegen en de rest van de toelie moet je maar niet bij nadenken, want die kunnen ze natuurlijk niet van de aardbodem laten verdwijnen.

Na al dit heerlijks vervolgen wij onze weg naar de Cu Chi Tunnels. Weer effe wat wijsheid: Het tunnelcomplex is een immens netwerk van ondergrondse tunnels in het Cu Chi district van Ho Chi Minhstad. Het complex is onderdeel van een nog groter tunnelnetwerk dat tijdens de Vietnamoorlog een 265 kilometer lange gangenstelsel vormde voor een grote Vietcongbasis. Er lagen hier commandoposten, veldhospitalen, wapenfabrieken, keukens, leslokalen en woonkwartieren van de Vietcong. Naast een schuilplek werden de tunnels ook gebruikt om deAmerikanen onverwachts aan te kunnen vallen. Er zijn destijds ook veel nepingangen en valkuilen gebouwd om de vijand te misleiden. De originele tunnels zijn erg smal, maar een aantal tunnels is groter gemaakt, zodat ook westerse mensen een beeld kunnen krijgen van de omstandigheden waaronder vele Vietnamezen tijdens de oorlog geleefd hebben. We krijgen hier te zien hoe het destijds van 1957 tot 1975 ongeveer gegaan is tijdens de oorlog hier in Vietnam. Nog niet eens zo lang geleden dus. Je ziet hier voorbeelden uitgedragen door poppen, en ook b.v. de boobytraps, zo simpel bedacht, en krachtiger als de Amerikanen met hun moderne vechtapparatuur. En dan de tunnelgangen, door deze na een aantal meter erg smal te maken kwamen de grote Amerikanen vast te zitten, terwijl de Vietnamezen er wel door konden op hun ellenbogen en knieën. Want dit zijn erg smalle kleine mensjes. Een groot voordeel dus.

Ze hebben zoals ik al eerder schrijf, een stuk ondergrondse gang wat breder gemaakt en kun je hier als toerist doorheen kruipen, om het gevoel van deze ondergrondse praktijken een beetje te kunnen beleven. Driekie kruipt ook door de ondergrondse gang en “geniet” weer van al dit bijzonders. Die is erg geïnteresseerd in geschiedenis, en Kweppie, ja die staat erbij en kijkt er naar. Die is meer van morgen, en is niet zo´n terugkijker, ha, ha. Uiteindelijk is het al met al een triest verhaal wat zich hier allemaal afgespeeld heeft natuurlijk, maar daardoor toch ook erg interessant. Hierna vervolgd de route terug naar Ho Ci Minh City, en die is nog erger als de heenrit. Een gruwelijk slechte weg, met een spik en span nieuwe bus, maar het lijkt dat ze vergeten zijn de vering te plaatsen, want we schieten regelmatig zowat door het dak. Niet te filmen.

En voordat we door alweer al die krioelende scooters en auto´s door zijn, is het 19.00u. Zo, deze dag is alweer zowat ten einde, de dagen vliegen hier. De rest is dan ook als alle andere dagen, met het verschil dat we nog één keer met Cees en Jolanda gezamenlijk eten, en hierna de tocht naar Can Tho gaan voorbereiden op onze kamer. De bustickets bestellen we snel bij de receptie van ons hotel, deze beste man heeft ze mooi gereserveerd voor ons, en wij gaan morgen naar de volgende bestemming.

 Foto’s dag 12 t/m 14 Ho Chi Minh City