2013 Jaisalmer

      Geen reacties op 2013 Jaisalmer

Dag 13

Donderdag 14-02-2013  Jaisalmer

Hier zijn we weer, batterij vannacht vol geladen in ons heerlijke bed. Nu naar het ontbijt, en wat heerlijk zitten we hier, het fort op de achtergrond, en een super ontbijt, hmmm. Vanmorgen moet er niks, onze Sushil komt ons om 11.00u ophalen om het stadje in en om het fort te gaan bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij brengt ons er naar toe, en wij nemen de tijd om hier alles in ons op te nemen. Wat mooi is het hier. We lopen de straatjes af, en als eerste kopen we een echt kamelen leren portemonnee voor Driekie. Die is helemaal happy. Dan komen we de ene na de andere kapper tegen, en zoals in alle landen die we bezoeken, Driekie krijgt een fantastische scheerbeurt. Voor 150 roepies is ie zo glad als een snaar.

Nu wat verder dwalen, want het is hier het leukste plekkie tot nu toe. We zien weer wat leer tevoorschijn komen, en nu blijven er leren slippertjes voor Kweppie aan dr voetjes plakken. Meteen aangedaan, dan kunnen de dichte schoenen in de tas. Maar na één kilometer was het al gebeurt met de slippers. Wij weer terug en krijgen direct andere, van betere kwaliteit volgens de verkoper, en 1000 maal sorry. We zullen het even afwachten of dit echt zo is. Het valt ons wel op, de mensen zijn overal zo superaardig, behulpzaam, niet opdringerig, dus plezierig om mee om te gaan. Nu klimmen en klauteren we het fort in, een hele klus. Maar we willen een foto maken vanaf het fort over de stad, en het lukt. En warm dat het inmiddels geworden is, pfffff, natte rugwerk hiero. We ploffen dan ook neer bij Hotel Paradise, in het fort, en op het hoogste punt, dicht bij het zonnetje, maken we de foto’s van het mooie uitzicht.

Ook hier in het fort de meest vreemde uitdossingen van die geweldig mooie figuren die je allemaal tegenkomt. En die gaan natuurlijk wel op de foto, en ervoor betalen, ho, ho, dat doet Kweppie niet. Zo genieten we hier van onze vrijheid, eens even niet in de auto, en dat bevalt ons opperbest. Wel gaan we straks nog kameelrijden in de woestijn, dus een poosje later lopen we naar het Guesthouse waar Sushil verblijft. Die vraagt waar we naar toe willen, en het Gardisar Lake, dat willen we nog wel even bekijken, zien we eens even wat anders als fort, haveli, en paleizen. Wij er naar toe, dachten we, maar we worden om de tuin geleid. Sushil brengt ons bij een zijdeshop. Wij weer binnen met veel tegenzin. Daar beginnen ze van alles uit te stallen, maar we maken wederom duidelijk dat dit niets voor ons is, en we niets kopen. Dan vertrekken toch enigzins de gezichten, maar ja, het is nou eenmaal niet anders. Nu Sushil erop gewezen dat we alleen nog maar naar The Lake willen. En even later komen we daar aan. We wandelen hier wat rond, genieten even van het heerlijke zonnetje op de bol, en lopen op ons gemak terug naar de auto.

Het zal nu wel tijd zijn om naar de woestijn te vertrekken. En dat gebeurt. Maar weten wij veel, weer meer als één uur rijden, het is weer zover. Wat is hier alles ver, veel en bijna niet te doen op die bagger wegen hier. Maar we willen kameel rijden, dus dan moeten we er ons aan overgeven. Eindelijk komt het Camel Resort in zicht. Hier liggen diverse kamelen klaar, maar we krijgen eerst een lekkere kop koffie. Nu blijkt dat het een all-in gebeuren is van kameelrijden, diner en een Indiase dans. Geen idee waar we aan begonnen zijn. Even vragen hoe laat we dan terug kunnen zijn, want we willen ook nog genieten van het heerlijke dakterras bij ons Fifu Hotel. Om 15.45u is het vertrek van de kamelentocht, en om 19.00u krijgen we de maaltijd. Nou, vooruit dan maar.

En nu op de kameel, wat een beest zeg. En het opstaan van de kameel, je moet zelf helemaal achterover hellen anders val je van het beest af. Wat een belevenis. Nu dwalen we wat door de woestijn, de kameel en de begeleider bepalen de route. We bezoeken ook nog een woestijn dorpje, ze leven hier in lemen hutten, de kinderen gaan er naar school, en de geiten en koeien zijn ook hier van de partij. Weer klauteren we op de kameel, en koersen verder. De beenspieren worden aardig opgerekt, want het is een aardige omvang die we moeten overbruggen, lijkt wel een spagaatstandje, hi,hi. 

De woestijn is voor ons ook heel apart om te zien, wat een prachtige zandmassa. Alsdat de meeste delen hier toch begroeit zijn met wat groen, maar waar wij nu verblijven, dat is een echt stuk woestijn. We wachten onderweg nog even op de ondergaande zon, en sjokken met kameel en begeleider weer terug naar het resort. Daar aangekomen sort de kameel op de grond, en kunnen wij van het beest af. Onze benen en heupen hebben na 3 uur kameelrijden de vorm van het beest gekregen, au, au.

We worden weer hartelijk ontvangen op het resortje met een drankje en een lekker Indiaas chipje, die ze hier zelf bakken. Nu is het wachten op het diner, en zoals het hier vaak gaat in India, om 20.00u nog geen diner. Er schuiven steeds meer mensen aan, het lijkt ons de plaatselijke bevolking, en wij hebben geen idee hoe dit gaat aflopen hier. Wij willen eigenlijk weg hier, om onze eigen plannen nog waar te kunnen maken. Eerst maar eens even Sushil vragen, en nu schijnt het dat het wel tot 22.30u kan duren. Nou ja, das niet onze bedoeling. Das nou echt Nederlands, wij hebben het altijd druk, druk, allerlei andere plannen, daar hebben ze hier geen last van.

We krijgen wel ons diner als eerste voorgeschoteld, in het donker, dus we weten niet precies wat we eten. Kweppie peuzelt dr bordje leeg, maar Driekie, die moet er niet zoveel van hebben. Het eten is koud, en ECHT koud, das wel jammer. Ook krijgen wij zelf inmiddels de bibbers, er is een woestijnstorm op komen zetten, brrrr. Sushil begrijpt dat wij het voor gezien houden, het is alweer bijna 21.00u en we moeten nog ruim een uur terug. Hij brengt ons veilig en wel bij ons hotel Fifu.

Nee hè, ze wachten ons al op boven op het dakterras, we kunnen er niet zitten, de storm is to heavy. Ze willen alles wel bij ons op de kamer brengen. Driekie geniet hier nog van een heerlijk pancake met chocosaus, maar Kweppie hoeft niks, die heeft al allerlei vreemd spul op, ze kan er wel weer tegen. Die schrijft d’r verslag, skypt met het thuisfront, en zo is het weer erg laat als we onder de wol kruipen.

Foto’s dag 13 Jaisalmer