Dag 11 Dinsdag 4 februari Taman Negara – Cameron Highlands
Hai, hai, zijn we weer. Een onrustig nachtje gehad, want het varken, de Tapir, die heeft 2 keer zo hard ergens tegen onze bungalow aangelopen dat we een hartverzakking kregen. En dan weer in slaap komen, ja, ja, je snapt wel hoe dat werkt. Maar it’s the real bush bush gevoel, dat zullen we thuis niet zo snel meemaken, zie het al voor me in mn tuintje, ha, ha.
En dan gaat om 6u de wekker weer, ach ja, het is ook een manier van vakantie vieren, toch. Maar wat is het hier heerlijk, ook al is het vroeg, lekker op de veranda een bakkie koffie in de hand, allerlei dierengeluiden, apen lopen voorbij, het Tapir varken wandelt door de tuin, wat hebben we het hier fijn gehad. Maar nu is het menens, we gaan gewassen en gestreken om kwart over 7 ontbijten, nemen afscheid van het leuke personeel en om half 9 zitten we in een bootje om naar de overkant gebracht te worden. Vandaar moeten we in de boot naar Jeranut om er met de bus naar Cameron Highlands te reizen.
Eenmaal bij het river-restaurant afgezet te zijn, ziet Kweppie alleen het bord van NKS Travel hangen. Even navragen waar Han Travel is. En ja hoor, we zijn verkeerd afgezet door de bootsman van ons Resort, we moeten zo’n 8 riverboat-restaurants verderop zijn. Kweppie roept snel naar Driekie dat ie moet blijven staan waar hij staat, en dat ze op zoek gaat waar we moeten zijn. Nou, dat is zo nog maar niet gedaan. Betonblokken, gevaarlijke relingen, door zandhopen klunen, maar dan ziet Kweppie eindelijk een Han Travel bord op een riverboat-restaurant. Nog effies zo’n 20 trappen naar beneden, allemaal ongelijke betonnen treden zonder leuning oei oei, en dan komt eindelijk het kantoortje van Han Travel in zicht. Hier even gevraagd hoe het nu moet, Driekie zal toch hierheen moeten komen, en er zijn bootjes genoeg om dat even te fixen. Maar nee hoor, ze willen Driekie niet halen bij NKS Travel riverboat-restaurant, en Kweppie gaat echt niet meer terug, dat is niet te doen. De beste man wil geen kant op, maar ze kennen Kweppie hier nog niet, die gooit alles in de strijd en krijgt het voor elkaar dat Driekie na een kwartiertje met een bootje aan komt varen. Hè, hè, wat is Kweppie blij hem te zien.
Maar dat is maar voor even, in alle hectiek heeft Driekie de handbagage vergeten mee te nemen, waar onze laptop, Ipad e.d. in zit. Help, tis toch niet te geloven zeg. Je moet toch wel een sterk hart hebben hiero, want das wel erg veel rumoer in een half uur. Weer naar die beste man terug, en even medegedeeld dat wij weer naar de andere kant moeten om nog wat op te halen. Nu is hij wat behulpzamer, ze varen op de weg naar Jeranut meteen langs het NKS Travel riverboat-restaurant en zo kunnen wij onze handbagage oppikken, als die er nog staat, pfff. En Driekie moppert tegen Kweppie, hij wilde eigenlijk niet mee met de onbekende bootsman, omdat Kweppie er niet bij was. Waar zou die toch uithangen, heeft hij zich afgevraagd al die tijd dat zij aan het klunen was. Vandaar ook de vergeten bagage natuurlijk, want als Kweppie er niet bij is, dan slaat onmiddellijk de paniek toe, leuk hè.
Wij toch nog op tijd om 9.00u in de grote boot gestapt, en door al het gedoe hebben we het l
aatste vakje achter in de boot. We kunnen net zitten, eigenlijk net niet, maar ja, met opgevouwen benen moet het gaan lukken. Nu nog even lang NKS riverboat-restaurant, en ja hoor, gelukkig staat de tas er nog, wat een bofkonten zijn we toch.
Tijdens de 2,5u durende terugtocht, die voor ons begint met het bijkomen van alle gebeurtenissen, is het erg frisjes in de boot. De zon heeft moeite er door te komen, en het is vandaag helemaal mistig in het regenwoud. Maar naarmate de vaartocht vordert komt van lieverlee de koperen bol tevoorschijn en warmen we weer wat op. Eenmaal aangekomen in Jeranut, eerst even bij Han Travel gevraagd naar onze tas met wasgoed, of deze nog gevonden is, want op de heenweg heeft waarschijnlijk toch iemand anders bij het uitstappen onze tas meegenomen. Maar nee hoor, niets gevonden, en das minder. Gelukkig zat er niet te veel kleding erin, maar toch. Kan er ook nog wel bij deze morgen, de dag is pas half voorbij, dat beloofd nog wat.
We hebben nu nog één uurtje de tijd en dan komt de bus van Han Travel om ons naar Cameron Highlands te brengen. We pakken hier dan ook nog effies een bakkie en een heerlijk verse ju’s en de tijd vliegt voorbij. Nu is het tijd om gesorteerd te worden, wie naar Kuala Lumpur gaat en wie naar Cameron Highlands. Wij krijgen uiteindelijk een mini bus toegewezen, en zitten weer achterin. En de reis er naar toe, daar kunnen we kort over zijn, K.. De wegen lijken goed, maar ze bestaan hier allemaal uit stukken asfalt met verschillende hoogtes, en dan de bochten door de bergen, alleen maar bochten, en geen gewone, nee, nee, haarspeldbochten. Afremmen, optrekken, afremmen optrekken, bonk weer een stuk, nog een bonk, weer een stukkie. En dan 3,5 uur achter in zo’n bussie, wat een hel.
Stuiterend en slingerend bereiken we Century Pines Resort. Nu maar eens snel inchecken. We worden hartelijk ontvangen en krijgen kamer 506 toegewezen. Weer een beauty van een kamer, groot, mooi, prachtig uitzicht vanaf ons balkonnetje, geweldig. Eerst maar effies een bakkie, en 
genieten van het moois wat we hier zien. Maar Kweppie kan bijna geen stap verzetten. Dr kuitspieren zitten vast. Maar wat wil je, eerst 2.5u opgevouwen in de boot, toen 3,5u alle zeilen bijzetten om niet uit de stoel van het bussie geslingerd te worden, en dat na onze kampioens hiking tocht, de grens is nu bereikt, ha, ha.
Maar ja, we zijn hier op Cameron Highlands hè, in Tanah Rata op 1535m hoogte, en dat wil zeggen hier alleen maar bergie op, bergie af. Oei, oei. Dat wordt nog wat. Kweppie bekijkt dr kuiten nog eens en het lijken wel ballonnen. Wist niet dat ze zoveel spieren had, ze passen er nu in ieder geval bijna niet meer in. Er zit maar één ding op, we gaan gewoon weer verder met sporten hier. We besluiten hier de (winkel)straat in het nabijgelegen centrumpje te gaan bekijken. Dit moet dan eerst weer berg op, en Kweppie vergaat van de pijn. Echt geblesseerd dus. Maar we strompelen verder en het is hier erg leuk. Een sort of Oostenrijkse gebouwen en pandjes, in een geweldig mooie omgeving. Bij een reisbureautje boeken we een halve dag tour voor morgenmiddag, dan staat dat vast. We nemen ook meteen het avondeten maar even mee, we zijn er nu toch. Er zitten hier vele restaurantjes, en vandaag eten we bij een Nederlands eetcafé. Driekie is aan zet vandaag, en die vind dit wel wat. Uurtje later gaan we er met een strak buikje vandaan, en het afrekenen is hier in Nederlandse stijl. Beetje duur dus, deze keer.
We strompelen hier nog wat rond en komen een echte koffiecorner tegen. Dan hier maar weer even zitten. Ze hebben hier zelfs gebak, oké, doen we ook nog even. Geld moet rollen, anders hadden ze het wel vierkant gemaakt, toch. Terwijl we hier genieten van dit heerlijks zien we hiernaast een massage salon. Zelfs een registratienummer op het reclamebord. Driekie vind dat Kweppie dit maar us moet doen. Nee, nee, dan samen vind Kweppie. En zo zitten we even later met de pootjes in een sopje te weken voordat de massage begint. Een vol uur op een pijnbank, als dit maar goed afloopt. We kwebbelen wat met de Thaise dames en een Japans echtpaar, die hier ook behandeld worden, en we krijgen nog een glas thee voordat we op huis gaan. Het lopen is er nog niet beter op geworden, maar de kuiten zit ietsie beweging in. Ach ja, we moeten het ermee doen hè, en kijken morgen wel weer hoe het er mee staat. Rest nu nog effies de foto’s uit te zoeken, het verslagje bijwerken, skypen met de parents, en dan is het bedtijd, HOOGSTE tijd!
Dag 12 Woensdag 5 februari Cameron Highlands
Goedemorgen. We hebben weer een heerlijk bed, en dan ook lekker geslapen. Kweppie is weer voor de wekker afgaat wakker, als ze dat thuis toch ook eens had. Maar die kuiten, het is nog erger als gisteren, hoezo massage, grrrrr. Maar de dag begint zoals alle andere, bakkie, doucheje, effe ruimen, en dan naar het ontbijt. Wel een vest aan, want het is nu maar 15 graden, bah, bah, zo niet ons ding. Maar eenmaal op het buitenterras komt het zonnetje er lekker bij en moeten we gaan verzitten omdat het te warm wordt. Weer een heerlijk ontbijt, waar we de aankomende uren wel mee vooruit kunnen. En we krijgen nu ook nog een telefoontje, een Thaise piepstem, waar niets van te maken valt, verteld iets over een vlucht van Firefly. Das al wat Kweppie er van begrijpt. Dan eerst maar weer naar boven, op de laptop effies kijken of er wat gewijzigd is. Maar niks te zien. Geen idee waar ze nu eigenlijk over gebeld heeft. Dan meteen maar effies online inchecken, ook al vliegen we a.s. zondag pas naar Langkawi, kan nu alles al in orde maken, dan is dat in ieder geval geregeld. Zo gezegd zo gedaan, de instapkaarten opgeslagen en nu gaan we op pad.
Het gaat vandaag met een slakkengangetje, Kweppie lijkt wel een waggelende eend. Maar het moet, in training blijven. Stil blijven zitten daar zijn we niet voor hier. We wandelen opnieuw het centrumpje door, gaan even langs het busstation, om te informeren naar een bus ticket voor morgen naar Penang-Georgtown. We kunnen kiezen tussen 9.00u ’s morgens of 2.30u ’s middags. We willen eigenlijk ’s middags, maar als we horen dat de bustocht 5 uur duurt, dan moeten we nog effies nadenken. We strompelen maken wat foto’s en filmen wat en gaan winkeltje in en winkeltje uit en het is nu tijd weer terug te gaan naar ons hotel, ze komen ons daar om kwart voor 2 ophalen voor de tour. We zijn ruim op tijd, en boeken hier maar een bus ticket voor morgen, want we hebben besloten om 9.00u te vertrekken, anders is het dik avond als we aankomen in Penang-Georgtown. En het is hier ’s morgens toch koud, dat kunnen we missen als kiespijn. Zo, dat is ook geregeld, nu effies wachten totdat de bus voor de tour verschijnt.
Uiteindelijk vertrekken we om 14.15u om met de tour door Cameron Highlands te beginnen. We gaan eerst langs een vlindertuin, waar de vlinders om je oren vliegen. De mooiste van de mooiste, en van kleintjes tot reuze grote. Super hoor. En nog wat trappen af zitten nog verschillende reptielen, achter glas gelukkig, want ze zijn very dangerous. Nu weer de trappen op, au, au, die kuiten, pfffff. Nu weer op weg om wat kilometers verderop de theeplantages te bezoeken, en wat is dit mooi zeg. 
De theeplanten in struikvorm staan op een berg, in terrasvorm. Eén keer in de 3 weken word het blad geschoren om er de thee van te maken. De plant zelf gaat 3 jaar mee, wordt dan gesnoeid tot op de grond, omdat de struik anders uitgroeit tot een boom. Nu naar de fabriek, een gids gaat mee, maar die heeft geen woord gezegd. Er stond wat tekst op een bord hoe en wat en zwijgend liep ze voorop ons door de fabriek te loodsen. Wat een aparte gids, ha, ha. We hebben wel het hele proces gezien van blaadje tot thee, maar zonder uitleg. Erg interessant om te zien. Dan natuurlijk door de thee shop om het één en ander te kopen, maar daar doen wij nooit aan mee. Wij genieten heerlijk van het mooie uitzicht hier totdat we weer met de bus op weg gaan naar de rozenkwekerij. Maar wat een giller, dat kunnen wij beter hoor. Het hangt er hier allemaal maar onverzorgd bij, en zelfs staan hier verschillende kunstbloemen.
Dat geloof je toch niet. Buiten is een marktje en wij lopen er nog even langs. Nu weer in de bus, en ja, met een groep op pad, altijd wel iemand die niet op tijd is. Drie adressen en 3 keer wachten op de te laat komers. Dus voor ons echt geen groepsreis, wat zijn we blij om dit saampjes te mogen doen. Nou, wij er weer vandoor en nu naar de bijenfarm. Maar ja, die beessies zitten in een dicht kistje, dus valt hier niet veel te zien. Wij dachten wel voorgelicht te worden door een imker, maar niemand gezien. Wel te kopen, dat kun je op al die adresjes die je bezoekt, maar ook hier slaan we over. Nu weer op weg en eindelijk naar de lang verwachtte aardbeienkwekerij. Weer heuvel op geklauterd, en eenmaal boven in de kwekerij, zijn er 3 rijen aardbeien te bekijken, die nog zo groen als gras zijn. Dus we zijn op het verkeerde moment op de juiste plaats. Ze zijn nog niet rijp. Ach ja, dan maar een lekkere ijsco met aardbeien, want daar hebben we de hele middag naar uitgekeken. Maar dat gaat hier ook op z’n Aziatisch. In een plastic ijcoupje, één bolletje ijs, paar schijfjes aardbei, sausje erop en dat was het dan. Nu weer naar beneden gewandeld, en in de bus voor de terugweg, zo dachten wij. Maar tot besluit bezoeken we nog een mooie Boeddhistische tempel, en is het 19.30u voordat we moe maar toch voldaan bij ons hotel worden afgezet. Ook al is het niet wat we ervan verwacht hebben, we hebben er toch weer wat van opgestoken en apart om te zien allemaal.
Zo, de dag is alweer om en nu op weg voor het avondeten, lange broek en vest aan, want op deze hoogte is het echt frisjes. Vandaag kiest Kweppie een adresje om te eten uit. Het wordt een Indisch restaurant, waar het goed druk is. We genieten er van de heerlijke maaltijden, ook de Maleisische gerechten hebben ze hier, een drankje erbij, gezellig kletsen met meerdere Nederlanders en buitenlanders die hier ook op reis zijn en zo hebben we een gezellige afsluiter hier in Tanah Rata. Samengevat, we hebben een mooi hotel op een goede locatie, het is een leuk plaatsje om te verblijven, een supermooie omgeving, en nog veel meer te bekijken als wij nu gedaan hebben, maar we gaan morgen naar Penang-Georgetown, het zit er weer op. Nu maar hopen dat Kweppies kuiten herstellen, want das toch een dompertje op deze dag geweest, ze ziet inmiddels groen van de pijn. We leggen ze nu eerst maar eens te rusten.
Foto’s dag 11 en 12 Cameron Highlands