Dag 13 Donderdag 6 februari Cameron Highlands – Penang (Georgetown)
Ring, ring, 6.15u, wake-up. Auwh, auwh, nog niet in orde, die ballonnen aan de benen van Kweppie. Maar na effe heen en weer te lopen, gaat het toch snel wat beter. Lekker onder de warme douche, en nu de koffers weer sluiten om hier van ons laatste ontbijt te gaan genieten. En het wordt misschien saai om te lezen, maar het is weer toppie hoor! We checken uit, en lekker op tijd lopen we met koffers en al de berg weer op om het busstation te bereiken. We moeten er een half uur voor vertrek zijn, en om ruim over negenen zitten we in de bus. Het is deze keer een luxe touringcar. Op ons buskaartje staat stoel 2 en 3, maar je gelooft het niet, we zitten WEER achterin, de enigste vrije plaatsen naast elkaar. Wel ruime plaatsen, maar achterin zijn die vele asfalt hobbels altijd stuitermomenten. We vrezen weer het ergste, en ook al zitten we comfortabel, het reizen hier door de bergen is en blijft niet prettig te noemen. Maar we moeten, anders komen we er niet hè. Met een korte plas stop, op zo’n islamitisch plasgat in de grond, brrr, komen we 5 uur later aan in Georgetown.
We stappen uit en het is net of ze met een moker op je kop slaan. Wat is het hier heet zeg. Maar nu hebben we het adres van ons Guesthouse vergeten op te schrijven gister. Dat heb je als je niet in vorm bent hè, dan zwak je af. Maar niet getreurd, effe een internetverbinding zoeken en direct komt het adres tevoorschijn. Dit opgeschreven en aan een taxi chauffeur overhandigd, die niet van onze zijde wijkt, die ziet natuurlijk een bron van inkomsten in ons. Voor 12 Ringit brengt hij ons door de Muntri Mews Guesthouse.
Whauw, whauw, het kost wat, maar dan heb je ook wat. Een pijpelaai (zo noemen ze dat bij ons) met zo’n 9 kamers, maar het ziet er super uit. Direct komt de eigenaresse om ons in te schrijven. Een lekker een glas koude ijsthee erbij, in een heerlijk zitje, wie doet je wat. Nu naar de kamer, en die is amazing. Heel apart, een reuze bed op een stenen onderbouw, een prachtige lounge bank, een mooie badkamer, alles in het zwart wit, en allerlei info over Georgetown aanwezig, je kunt niet opnoemen of het is er. Dan wordt er geklopt op de deur. Een Chinese theepot met 2 leuke kleine theekopjes, koekjes, cakejes, chocolaatjes, nou ja zeg, das smullen hoor. Maar die hitte hè, we gaan even binnen zitten hoor.
Even later toch maar weer naar buiten, want kijkend naar dat bed, je zou er zo in willen ploffen. We nemen plaats in ons meublement, een heerlijke tuinbank helemaal voor onszelf, want ook dit hebben wij hier bij onze kamer. Direct worden we voorzien van ieder een lekker glas ijswater met een citroentje erin. Wat een verwennerij zeg. We besluiten toch ook hier eerst even een snuffelrondje door Georgetown te maken. Met de plattegrond in de hand gaan we op pad. We crossen de straatjes hier door, bekijken wat winkeltjes en het valt ons op, dat het lijkt of we in India lopen. Zowat alleen maar Indiase verkopers, zo ook de restaurantjes die wij tot nu toe tegenkomen. We nemen dan ook meteen maar een Indiase maaltijd, nu we toch on route zijn, en genieten later nog van een heerlijke kop koffie op een terras.
De zee hebben we ook ontdekt, en we moeten nog even op zoek naar een boulevard, als die hier is. Maar voor nu is het genoeg geweest, de kuiten protesteren weer hevig, en we gaan op weg terug naar ons Guesthouse. En toch verdwalen we weer. We vragen zo her en der de weg, en voordat we terug zijn, is het weer 21.30u. We gaan lekker buiten zitten bij onze kamer, en ja hoor, daar komen ze aan. Een heerlijke waaier wordt neergezet, en weer twee glazen koud water met citroen, is toch geweldig zo’n service. De internetverbinding doet het hier goed, dus het digitale gebeuren wordt opgestart, het verslag geschreven en dan nokken we af, het is weer genoeg geweest voor vandaag.
Dag 14 Vrijdag 7 februari Georgetown
O nee hè, worden we pas half 9 wakker, de wekker gemist. Maar ja, we hebben eigenlijk alle tijd hè, tis tenslotte vakantie. Even lekker buiten zitten met een bakkie, en dan maar us douchen en kijken hoe het ontbijt hier is. Er is hier een heerlijk terrasje voor het Guesthouse waar het heerlijk toeven is. Bij de ontbijt keuze omelet met toast zit zelfs gerookte zalm, standaard een verse ju’s en heerlijke koffie. Driekie neemt een frieded egg met toast, en daar zit ham en de heerlijk witte bonen in tomatensaus bij, die Kweppie natuurlijk meteen inpikt. Whauw, whauw, het kan niet weer niet op. En we zitten zo heerlijk hier, lekker uit het zonnetje, dat we nog maar eens de kopjes vol laten doen, en de laptop even halen om het verslag weer bij te werken en meteen naar de thuisblijvers te sturen.
Maar we moeten natuurlijk nog wel wat gaan doen vandaag, we zitten nu wel erg lekker, maar 
dat is niet de bedoeling dat dit de hele dag gaat duren, al kunnen we dat best volhouden hier. Uhh, effe nadenken. Al zijn Kweppies kuiten gelukkig aan het herstellen, we besluiten eerst met een Trisja op pad te gaan, (een fietsbakje waar je inzit en een mannetje trapt zich te blubber). En een medewerkster van hier, wil ons hierbij graag helpen en belt een Riksja fietser. De beste man komt aan, en ja hoor, een lichtelijke ruzie ontstaat. Hij vraagt teveel, en zij niet voor de poes, ze zegt dat ie weer kan vertrekken. Schijnt normaal maar 25 Ringgit te kosten en deze beste man vraagt 50 Ringgit. Wij lachen, daar houden we wel van, een dame met pit hoor, ha, ha. De volgende wil het doen voor 35 MYR, en dat vinden wij oké. Wij in de bak, en dat manneke maar trappen. Hij doet het Heritage rondje met ons en laat ons een uur lang leuke dingen zien, en verteld er van alles bij. Verschillende tempels van allerlei verschillende geloven, muurschilderingen, de Clan Jetties wat een bevolkingsgroep is die woont en leeft bij een Chinese Tempel aan zee, dan door Little India, en zo rijd hij een vol uur met ons rond. Heerlijk om te doen natuurlijk, zo met je eigen privéchauffeur, hihi. En het is een geweldig manneke, super aardig, dus effe snel op de foto met hem.
En die stoelen op het terras van ons Guesthouse trekken ons aan, we zitten er weer. Een kop koffie voor Kweppie en voor Driekie een lekker koud biertje. Maar nu gaan we toch aan de wandel. We willen naar de Shopping Mall. Wij op pad, en Kweppie hersteld echt. Ze heeft de pas er weer flink in hangen, en kijkt weer regelmatig achterom waar Driekie blijft. En het is hier overal een doolhof van kleine straatjes, met super oude pandjes, maar van alles te zien onderweg. Vishallen, varkensrokerij, bananenboer, en zoal meer. En wonder boven wonder lopen we zonder verdwaal momenten de Shopping Mall binnen. Alleen al fijn om even uit de zinderende hitte te zijn, Kweppie drupt wat af, dr fotocamera om haar nek zou ervan verzuupen, ha, ha. En Driekie is helemaal blij, onze shopaholic. Bij ons zijn de rollen omgedraaid, geen vrouw zonder handen maar een man! We kopen zo her en der wat, en als we weer buiten lopen hebben we er een aardig tijdje volgemaakt. We wandelen op ons gemakkie terug, bekijken alles wat we onderweg tegenkomen en gaan meteen maar op zoek naar een
We hebben ons voorgenomen om vanavond ergens spaghetti te gaan eten. En ja hoor, we
vinden een leuk klein restaurantje waar ze dit voor ons klaar willen maken. En wat is het lekker, zo lekker, dat Kweppie eigenlijk nog wel wat meer lust. Het portie was van die mate, dat er nog wel wat bij kan. Ze besteld er nog een pizza achteraan, en Driekie geniet nog van een bananen pancake met ijs en chocosaus, kan ons het bommen. We sluiten hier af met een kop koffie, kletsen nog wat met de eigenaresse, en lopen nog een rondje. We lopen nog even het Food Paradise binnen, wat we onderweg tegenkomen. Een hal met allerlei verschillende vissoorten, en nu op weg terug naar ons Guesthouse. En Kweppie dr TomTom, die werkt ook weer. We lopen dan ook linea recta naar ons plekkie. We gaan er weer lekker buiten zitten, zoeken wat foto’s uit voor het reisblog en genieten intens. Het is net of we in “onze eigen tuin” zitten, waaier op de achtergrond, drankje erbij, laptopje op tafel, Driekie luistert muziek op zijn Ipad, zeg nou zelf, heerlijk toch. Maar vandaag knalt het vuurwerk hier in het rond, wat zou er toch loos zijn. Driekie gaat op onderzoek uit, en ze vieren hier de stand van de maan van dit moment, en het vuurwerk zal tot 2.00u vannacht gaan duren, zover we het tot nu toe kunnen volgen. Ach ja, hebben wij geen problemen mee hoor, we gaan zo meteen gewoon ons megabed in en kijken wel of we er nog veel van meekrijgen.
Dag 15 Zaterdag 8 februari Georgetown
Heerlijk is het hier, weer te lang geslapen na een rumoerige nacht. Al het vuurwerk hier was uiteindelijk ter ere van een viering van het Hokkien Nieuwjaar, wat valt op de dag dat Jade Keizer (de oppergod van het Taoisme) zijn verjaardag viert en wordt door de Hokkien Gemeenschap als het werkelijke Chinees Nieuwjaar beschouwd. Het wordt op de negende nacht van de eerste maan in het nieuwe jaar gevierd. Tijdens de nacht van de achtste dag en bij het slaan van 0.00u middernacht, wordt er gebeden en daarna volgt het verbranden van ‘gold papier’. En voor en na deze verbranding is het tijd voor het afsteken van vuurwerk tot 3.00u ’s nachts. Het heeft ook even geduurd voordat we ontdekt hebben ter ere van wie of wat al deze taferelen nodig waren, maar we weten het toch maar weer. Het ging er in ieder geval flink op, wat een geweld.
Na het heerlijke ontbijt zijn we wederom aan de wandel gegaan. Ondanks dat we gisteren al veel gezien hebben, stond er nog veel moois op de plattegrond wat we nog willen zien, en ook hier is alles goed te voet te doen. Kweppies kuiten doen het weer, dus dat probleem is gelukkig opgelost. We stappen er dan ook flink overheen, beginnen eerst bij ons in de straat met de Hainan Temple, dan naar Cheong Fatt Tze Mansion (blauwe huis), St George Church, Queen
Victoria Clock Tower en zo wandelen we door tot we zowat alles wat op de plattegrond aangegeven staat gezien hebben. Het stikt hier van de historische gebouwen, volgens de boeken wel 1700 stuks. Je komt ze dan ook overal tegen. En wat het allemaal precies is, bij zoveel aanbod, vergeef ons dat we niet alles bij naam onthouden hebben. We wandelen ook nog eens even over het Clan Jetties dorpje aan zee, dat was zo leuk gisteren. Kunnen we het nu op ons gemak eens even bekijken. Ook vinden we nog de route van de Street Art, mooie muurschilderingen, waar we er gister al één van tegengekomen zijn. Zo, het is alweer 16.00u voordat we bij ons guesthouse een korte pauze nemen. We zijn bijna gesmolten, het is achterlijk heet, en wij maar sjokken hiero. We nemen een heerlijk bakkie koffie met cake van de dag met ijs, jummie, jummie. Een glas ijswater krijgen we hier bij ons guesthouse gratis, de hele dag door wanneer we hier ook maar verschijnen, wat een service hè.
Maar de pauze is maar voor even, we zitten om 16.30 alweer in een taxi naar Penang Hill. We hebben besloten dat we dit niet moeten overslaan nu we toch hier zijn. Een half uur later stappen we dan ook uit bij Penang Hill, en wat is dit leuk hier. Hier gaat een kabeltrein steil omhoog de berg op naar 720m hoogte, met een wagon die 45 graden op de rails staat en zo de hoogte in klimt. Wel een commerciële business natuurlijk, maar ja, daar is het ook voor gemaakt. Wij in de scheve treinwagon, oei, oei. Toch wel spannend, zoveel mensen erin en dan zo steil omhoog. Pffff, wat zijn we blij dat we boven zijn. En dan het uitzicht, superieur zeg. Maar ja, de accu van de fotocamera begeeft het, is leeg zegt de camera. Even de volle erin, die we altijd bij hebben, maar nee hoor, die is ook leeg. Grrrrr, dit is nou bah. En geen idee wat er nu mis is gegaan, zou toch vol moeten zijn. Dan maar effies een paar shots met de mobiel, het is nu even niet anders. Hier boven gaat de commercie door, met papegaaien op de foto, een uilenverblijf, een fotograaf met slangen, allerlei reclamemateriaal van de Penang Hill, en alles tegen de hoofdprijs. Zo niet ons ding. Na een half uurtje rondgestruind te hebben sluiten we weer in de rij aan om naar beneden te gaan. Dat is wel een ervaring hoor, en zijn we toch blij dat we dit weer meegemaakt hebben.
Nu kijken of er een stadsbus terug gaat, schijnt spotgoedkoop te zijn, en dit hebben we nog niet uitgeprobeerd. En ja hoor, er staat er één klaar. Maar geen chauffeur te vinden, waar zou hij uithangen. Even later komt ie aan, en wij vragen of we naar Penang Road kunnen, en ja, ja, dat kan geregeld worden. We moeten voor samen 4 Ringgit afrekenen, daar raak je toch van in feeststemming, want de taxi koste 30 Ringgit, wat een verschil zeg. En het ritje was zo gek nog niet, wel verschillende haltes waar hij stopte, maar weer veel historisch schoon gezien 
onderweg, en goed te doen. We worden afgezet in een zijstraat van Penang Road, en we wandelen een rondje om te kijken waar we vandaag gaan eten, het is inmiddels alweer 19.00u.
Maar zeker 90% van de golfplaten restaurantjes zit dicht vandaag. Maf hoor, maar het zal wel met het feest te maken hebben. Wel willen we perse buiten zitten, we kunnen misschien wel tot juni binnen moeten eten als we eenmaal thuis zijn, dus binnen is hier voor ons geen optie. Dan proberen we vandaag het Food Paradise, waar we gister een kijkje hebben genomen. Een grote hal, half open, half dicht, waar je kunt kiezen uit het hele Aziatische aanbod, waar ik gisteren al over geschreven heb. We bestellen ieder een gerecht aan één van de kramen, en er komt apart iemand de drank opnemen. En we kunnen er kort over zijn, een hele slechte ervaring, de eerste deze ruim 2 weken durende trip. Het eten was zowat koud, de drank wordt afgegooid, en het is hier een gekte van jewelste. Nie gezellie dus. We hebben het toch maar naar binnen gepropt, en besluiten lekker in ons tuintje ons eigen bakkie koffie te gaan drinken, we willen hier WEG!
Eenmaal aangekomen lekker het waterkokertje aan, en eerst de accu’s van de fotocamera maar eens opladen. Maar geen leven in te krijgen. Wat nu, is de oplader stuk, zijn de accu’s te ver leeg, is het stroom wel in orde, alles blijft ons verbazen en als dikke vraagtekens boven ons hoofd hangen. Geen wonder dat de 2e accu ook leeg was vanmiddag, waarschijnlijk is toch de lader stuk, en hebben we dit niet eerder opgemerkt. Wat een ellende, de fotocamera kunnen we hier echt niet missen, geen minuut van de dag. Driekie op pad of hij in de buurt wat hulp kan vinden om te kijken wat er loos is, maar nee hoor. Zelfs van het guesthouse hier hebben ze voor ons naar de camera shop in de Shopping Mall gebeld, maar geen Canon in hun aanbod. Nou daar zijn we klaar mee. Kweppie raakt er even van in de war, hoe gaan we dit oplossen, geen idee. Misschien morgen op de luchthaven, wordt vervolgd zullen we maar zeggen.
Nu nog lekker even genieten in ons tuintje en het verslag weer bijwerken, dat is toch een heerlijkheid hier buiten bij nog steeds 27 graden om 22.30u. Maar het gaat moeizaam vandaag, die accu’s hè, het blijft toch spoken. Toch komt ook aan deze dag een eind, en gaan we zo naar bed, morgen weer vertrekdag en nu met een binnenlandse vlucht naar Langkawi. Lekker to the beach, uitrusten van alle inspanningen en lekker al het moois in ons koppie nog eens de revue laten passeren. Tot laterrrrrrrrrr.
Foto’s dag 13 t/m 14 George Town