Zondag 18 januari 2015
Dag 1 Vertrek naar Cambodja
Goedemorgen allemaal. Hier zijn we dan. Ons eerste verhaaltje van de reis Amsterdam – Cambodja. Een hele onderneming op zich, dat kunnen wij jullie nu al wel vertellen. Wat een avontuur.
Zondag de 18e zijn we gezellig met Bertran en Kim en naar Schiphol vertrokken. Daar onder het genot van een lekker bakkie en een Bommels broodje afscheid genomen van elkaar. Wij saampies wat rondgestruind, dollars ingeslagen en was het boarding time voor onze China Airlines vlucht voordat we er erg in hebben. Mooi op tijd om 13.20u vertrekken we naar Bangkok. Een lange zit, als dat de vlucht maar 10.30u duurde, wat volgens ons wel eens langer is geweest. Maar onder het genot van 2 heerlijke maaltijden, snacks, drankjes en zoal meer, komen wij de tijd wel door.
Maandag 19 januari 2015
Dag 2 van Bangkok naar Siem Reap
Eenmaal aangekomen in Bangkok, om 6.30u ’s morgens, eerst de klok +6u vooruit en op weg naar de koffers. Die hebben we verbazingwekkend snel en nu meteen maar de buitenlucht in. Want weet je wel hoe lang we al niet gerookt hebben, dat is nu prioriteit 1, ha, ha. Hier even meteen de uitgeprinte tips ter hand genomen, want we gaan op weg naar de grens van Cambodja. Hoe precies is nog niet helemaal duidelijk, maar we gaan op zoek. Eerst maar eens langs de taxi corner, en hier horen we dat een taxi 3000 Bath kost (+/- 80 euri’s), sodeju, daar zijn we niet voor naar Azië gegaan. Plan 2, de bus. Hiervoor moeten we volgens de tips naar het transportation center met een free shuttlebus van de luchthaven. Maar ja, waar is dit en hoe komen we er. Vragen, nog eens vragen, nog eens, maar nog steeds anno 2015 verstaan ze niet zoveel over de grens. Dan het papier met de info in de strijd, inclusief plattegrond van hier. En ja hoor, ze sturen ons naar een shuttlebus op de 1e verdieping. Wij in de bus en je gelooft het niet, na een leuk ritje worden we uitgezet bij de 2e verdieping, waar we wat eerder aangekomen zijn.
Uhh, wat is nu de bedoeling, wij hebben eigenlijk geen idee. Hier weer naar binnen, maar ja, buiten een uurtje geleden is hier natuurlijk niks veranderd. Wij weer naar beneden, opnieuw op zoek op de 1e verdieping. Voor allerlei bestemmingen kun je hier kaartjes kopen, Hua Hin, Koh Chang, Pattaya, enz, enz, maar ook hier weet niemand ons te vertellen waar we moeten zijn om naar de “Aran” border te reizen. Ze doen alsof ze er zelfs nooit van gehoord hebben. Dan maar weer naar buiten, want ze blijven hier wel vol houden dat we met de free shuttle moeten. Weer opnieuw gevraagd aan de chauffeur van de shuttlebus en ja hoor, deze bus MOET het zijn. En daar gaan we, weer hetzelfde rondje, en weer op de 2e verdieping eruit. Dit kan niet waar zijn. Zullen we uiteindelijk toch nog met de taxi moeten, grr.
Maar Kweppie geeft zomaar niet op, weer naar binnen, een toontje erbij, weer een andere balie en hier horen we een mogelijkheid die we zelf al geopperd hebben. Weer in dezelfde Shuttlebus, weer naar verdieping 2, en daar bij poort nr 5 een andere shuttlebus naar het transportation center. En dit is het, eindelijk zitten we op het goede spoor. En je gelooft het niet, maar we komen na een kwartiertje rijden aan bij een groot busstation. Hier nog eens de papieren tevoorschijn, en ja hoor, hier zagen we voor het eerst een blik dat de naam “Aran” border begrepen wordt. En hier gebeurde het dat we om 9.10u eindelijk in een bus, nou ja bus hi, hi, zitten op weg naar de Cambodjaanse Aranyaprathet grens. Eenmaal in de bus kijken we onze ogen uit. aan, en je komt er toch niet meer van bij. Wat een bus zeg. Een chauffeur afgesloten van de reizigers door een wand van glas en een poppendeurtje met Calimero en meer van dat mafs erop geplakt, vieze vette ventilatoren aan het plafond, en stoelen uit het jaar 0. En dan zo’n 15 medereizigers, bijna alle Aziaten, die in allerlei houdingen, natuurlijk slapend de reis aanvaarden. Op één moeder met 3 kids na. Die heeft een babyke bij zich van een maand of 6 die krijsend en gillend onze trommelvliezen blijvend beschadigd heeft.
Wat een toestand zeg. Maar ja, je moet er wat voor over hebben hè, om voor 200 Bath pp (budget) toch wel ruim 4 uur in deze geweldige bus te mogen zitten, wat een giller zeg. En daar zijn we dan, om 13.30u worden we uit de bus gezet, bij een immigratiekantoor waar we de papieren invullen zodat we de komende weken in Cambodja mogen verblijven. Hier wordt ons ook vervoer naar Siem Reap aangeboden, en door allerlei spookverhalen wat ons hier aan de grens allemaal kan overkomen, hebben we ietwat wantrouwend, maar uiteindelijk toch maar gekozen dat hun voor ons een gedeelde taxi regelen van deze grens naar ons hotel in Siem Reap. We betalen hiervoor 600 Bath pp, en nu alleen nog maar hopen dat we niet 
opgelicht worden. En inmiddels hebben we toch wel bartsende honger gekregen van al dat gedoe hiero. Maar niks daarvan, we krijgen een Cambodjaans menneke tot onze beschikking en die helpt ons de grens over, zegt ie. En die heeft er de gang in, en wij er achteraan met onze bepakking. Wij sjouwen ons te pletter en hij rent voor ons uit. Maar ho, ho, Kweppie wil zo her en der wel een fotoke schieten. Want het is zeer waarschijnlijk een eenmalig bezoek hiero. En wat hier het netvlies allemaal passeert, o, o, ook dit is opnieuw wereldvreemd. Allerlei gigantisch grote houten karren met handelswaar lopend vooruit getrokken door de zwoegende mannekes, karren met wel 3 meter hoog koopwaar erop, voortgetrokken door een brommer en de medepassagier houd daar de trekbalk van deze kar vast, en zoal meer van dit wazigs. Hoezo ARBO.
En hier doorheen krioelen wij op weg naar een volgend kantoor. Hier gaan we ons afmelden uit Thailand, en weer moeten we allerlei pappenrassen invullen. Dan naar een volgend kantoor, sjouwend met alle bagage wel 20 trappen op, hier het paspoort laten afstempelen en nu op weg naar het Cambodjaanse deel hier in deze gekte. Onderweg hier naar toe moeten we ook nog een gezondheidsverklaring invullen, zodat we geen gekke ziekte hier in Cambodja binnen brengen. Nou ja zeg. Heb eens even hier buiten om me heen gekeken en geroken, hoezo ziekte meenemen. Volgens ons krijg je als je niet uitkijkt hier een ziekte gratis bij je verblijf.
Even daarna staan we weer in een rij, en niet zomaar een rij, eentje van wel ruim 3 kwartier voordat we met ons online gekochte Visa en gestempeld paspoort vrij zijn om in Cambodja te mogen verblijven. Zo dat is gefixt! Nu even zoeken naar onze wegwijsboy, of die ECHT op ons gewacht heeft. En warempel, 1 vol uur later staat hij netjes ons op te wachten bij een soort verblijf waar mensen van allerlei pluimage bij elkaar komen. Ook wij worden verzocht hier plaats te nemen en te wachten op iets wat ons nog niet duidelijk is. Maar het is geen straf om hier te zitten, er zijn hier eindelijk wat versnaperingen te koop, en Driekie geniet van een heerlijk koud drankje en Kweppie gaat meteen in de Aziatische sferen met een heerlijk kokosnoot en een zakje ananas, hmmmmm.
Ondertussen moeten we afwachten of onze wegwijsboy ons blijft helpen totdat wij in onze betaalde taxi zitten, maar niet gevreesd, daar komt hij weer aan met een echtpaar en kind om de taxi te vullen. Maar eerst worden we wederom in een bus gezet, die schijnt ons naar een busstation te brengen vanwaar de taxi gaat vertrekken. Weer een kwartier later is het zeker, we zijn niet opgelicht en de taxi is klaar voor vertrek. En dat mag ook wel. Het is alweer 16.15u, de dag is alweer bijna om. Nu nog een twee uur durende rit en er wordt geen woord gewisseld, de een na de ander dommelt in, op de chauffeur en Kweppie na. Kweppie vraagt de chauffeur waar hij ons in hemelsnaam af gaat zetten, hij heeft ons niets maar dan ook helemaal niets gevraagd. Maar hij snapt er de ballen niet van, wijst alleen op een manier, dat Kweppie wel snapt dat ook hij geen woord, zelfs geen letter over de grens spreekt. Oké, wachten we maar af.
En eenmaal in het centrum van Siem Reap worden we uit de taxi gezet en opgevangen door 2 tuk-tuk drivers die wel de Engelse taal beheersen en ons uiteindelijk naar onze bestemming brengen. Onderweg wordt ons meteen duidelijk dat Cambodja verre van ontwikkeld is. Met de tuktuk over stoffige niet verharde wegen, over opgebroken delen waar ze riolering aan het aanleggen zijn, en zoal meer.
En om 18.30u zijn we eindelijk geland, zitten we uitgeteld maar toch heerlijk buiten aan onze kamer van Angkor Spirit Palace Hotel, op het eerste oog een leuk hotelleke. Maar we zijn zo geradbraakt, en we hebben nog steeds honger. Zelf plakken we van de gigantische belevenissen vandaag en het heerlijke niet te warm weer. Omdat we de kracht er niet meer voor hebben, gaan we gewoon in ons travelplunje op zoek naar het restaurant bij ons hotelleke en genieten hier van een heerlijk diner. Nu nog even uitbuiken, maar de man met de hamer heeft echt toegeslagen en kruipen we meteen onder de heerlijke witte lakens. Op naar morgen, de nachtrust moet ons weer op orde krijgen, we zien nu even de zon niet meer schijnen na zo’n enerverende twee dagen.
Wel zeggen we nog even tegen elkaar, je moet toch lichtelijk gestoord zijn wil je dit leuk vinden, en ja, dan zijn WIJ dan maar, het zij zo, op naar morgen!!!
