[metaslider id=1822]
Vertrek naar en aankomst in Nyaungshwe
Zaterdag 23 januari
Weer een nieuwe dag. Vandaag is het travel day. We gaan hier verkassen om naar onze volgende bestemming te gaan. We gaan kijken of we weer een beetje het Solmar Tours gevoel zullen krijgen, want het is een uitdaging om in Nyaungshwe te komen vanaf hier. We hebben om te beginnen de bus van 12.00u naar Yangon dus we kunnen nog even rondlummelen. We lopen in de buurt wat rond, babbelen wat na over dit bezoek hier aan Kyaikto, wat ook een niet te missen uitstapje is als je toch in Myanmar bent. Apart, prachtig en de moeite waard geweest!
En in een kokend zonnetje, het is wel 34 graden vandaag, stappen we even later in een bus van Win Express. Hier hebben we speciaal om gevraagd, schijnt een fijne en goede busmaatschappij te zijn. En de bus zelf liegt er niet om. Een hypermoderne prachtige bus, eigenlijk zo niet Birmees, maar toch mooi meegenomen. We gaan nu op weg naar Yangon, wat 170km vanaf Kinpun is, de officiële naam van het plaatsje waar wij de afgelopen 2 nachten hebben overnacht, onder aan de voet van de “Golden Rock”. En dat dit zo heet, ontdekken wij nu pas als we 5 kilometer verderop weer uit de bus moeten. Een stop van een half uur bij het busstation van Kyaikto. Aha, zo zit dat hier. Nu zijn wij dus pas in het echte Kyaikto. Je ziet wel, gaandeweg wordt er steeds meer duidelijk, of wat je nog niet helemaal zult begrijpen, wordt hier vanzelf helder, hihi. En hier staan we dan met ons neus voor een prachtige Indiase tempel. Wat een mooi exemplaar om te zien, wauw. We gaan er even binnen, schieten wat foto’s en houden tegelijkertijd onze bus in de gaten. Want de mannen in de bus spreken geen woord over de grens, ze wijzen even , steken 3 vingers op en maken een rondje, en dan moeten wij snappen dat 30 minuten gaan worden. Dus voor alle zekerheid toch maar scherp blijven, want als ze wat anders bedoelen komen wij nooit meer in Yangon, ha, ha.
Maar niet getreurd, de bus vertrekt netjes op tijd weer on route en we zitten prinsheerlijk. Maar voor dat we in Yangon aankomen is het weer het gebruikelijke ritueel. De een na de ander wordt netjes langs de weg afgezet, tja, dan doen ze er hier uiteindelijk 5,5 uur over om 170 km af te leggen. Want om 16.30u arriveren we pas op Yangon Mingalar Highway Busstation. We stappen uit bij een soort terminal, en meteen weer de honderden mannekes die natuurlijk wat willen verdienen. Maar Kwep heeft zojuist ergens het kantoor gezien van JJ Express, onze busmaatschappij van Yangon naar Nyaungshwe. We vragen even verderop voor alle zekerheid of we in de goede richting lopen, want het is er heet en toch best weer een eindje lopen met alle bagage. Gelukkig is het asfalt koffer proof, de wieltjes laten ze lekker voor ons uit rollen. Maar wat een bussen en bijbehorende maatschappijen, het is hier een dorp op zich met straten en zijstraten vol met bussen.
Mooi op tijd komen we aan bij het kantoor van JJ Express waar we de tickets voor onze VIP bus overhandigd krijgen. Nu maar eens even rondlopen of we ergens wat kunnen eten, want we moeten de avond en de nacht nog door, dus een lekker hapje zijn we wel aan toe. Maar nee, nee, we durven het niet aan. Kraampjes genoeg, maar we zien nergens andere toeristen wat eten, alleen maar local people, en het bijbehoren lokale hapje wat hier waarschijnlijk al uren in het zonnetje ligt te ……. Verzin het zelf maar. Hier wagen we ons maar niet aan, we willen risico’s zoveel als mogelijk uitsluiten. We kopen uiteindelijk wat in een supermarktje, het wordt een pak marie koekjes met wat blikjes drinken. We moeten er samen smakelijk om lachen, dit geloof je toch niet. Kwep die 24 uur niet fatsoenlijk kan eten. Kijken hoe dit gaat verlopen.
We nemen nog een poosje plaats op een terrasje naast ons vertrekpunt van de bus. Want er komt weer eens een Birmees half uurtje bij, wederom TE LAAT! Maar als de bus er eenmaal is kijken we onze ogen uit. Business Class stoelen, een hostess aan boord, ieder een schermpje met films en muziek voor ons neus, een deken voor als het te koud gaat worden en een gratis koptelefoon, wie doet ons nog wat. Zelfs Solmar kan hier niet aan tippen, we snappen er niks van dat dit hier mogelijk is, maar het zij zo.
En daar gaan we dan, om 18.30u gaan we op weg naar Nyaungshwe, 590km verderop. De hostess komt al meteen rond met koffie, wel op hun manier, mierzoet, maar alles is nu beter als niets, dus dat doen we maar. Nog een Birmees zoet koekje erbij en het suikergehalte is weer op peil. En zo vervolgen we prinselijk zittend deze reis. Het is wel een hobbelweg, gelukkig stoppen we met grote regelmaat en onze lichaamstemperatuur zakt met het uur. Na zo’n 6 uur rijden begint de route op een bergcircuit te lijken, overal wegwerkzaamheden en asfalt wat waarschijnlijk afgewerkt is met een poffertjespan. What a hell is this, en we moeten nog 6 uur hè. Ons Solmar gevoel begint te verdwijnen, we worden inmiddels al uren geshaket, de bus rammelt bijna uit elkaar, herrie alom, dus van slapen is absoluut geen sprake. Zal jullie de rest van de details besparen, het wordt alleen maar slechter. Dus jullie kunnen nagaan wat blij we zijn als we uiteindelijk om 6.00u ’s morgens uit kunnen stappen in Nyaungshwe. Aan de bus ligt het niet, die is TOP, ook het personeel is super vriendelijk en behulpzaam, maar de (vries)kou en het wegdek hebben het voor ons verziekt.
Maandag 24 januari
Daar staan we dan, 6 uur ’s morgens, een reis van 18 uur voor 760 km achter de rug, helemaal brak, aardedonker en 12 graden op de thermometer. Toch moeten we nog even bij de les blijven, we moeten nu nog naar ons hotel. Gelukkig staat hier naast de bus een open TukTuk taxi klaar, waar we 1000 Kyats pp voor betalen. Deze brengt ons in no time bij ons Princess Garden Hotel. Hier doet Kwep de check-in met sort off zeebenen, oef, oef, de wereld om haar heen zweeft van al dat geklutst in de bus. We kunnen hier gelukkig een early check-in bijboeken, 15 dollar voor 2 personen, inclusief ontbijt. Dit doen we maar al te graag. Nu maar us snel naar de toegewezen kamer. Een eenvoudige maar leuke knusse bungalow. We stallen onze bagage en nemen effe plaats op ons terrasje voor onze kamer. We zijn het er allebei over eens, een nachtbus gaat het NOOIT meer worden, in ieder geval niet op Aziatische wegen, ha, ha.
En nu is het eindelijk tijd voor wat eten, foei, foei, dat is lang geleden. We nemen direct plaats in de ontbijtruimte van ons hotel. En hier genieten we van een simpel maar lekker ontbijt. Toast, pancake, jam, fruit, bakkie leut erbij, hier worden we weer helemaal blij van. Maar wat nu, hoe raken we weer een beetje op temperatuur. Kwep weet het wel. De zon komt achter de bergen vandaan, en er staan hier heerlijke zonnebedden bij het zwembad, wat we hier ook hebben, dus gewoon daar effe plat, moet toch lukken. Driekie kiest voor een tukkie in bed, onder de dikke deken, die hier ook voor handen is. Effe bijkomen hoor.
Kwep gaat bij de eigenaar even een dekje vragen voor op het zonnebed. Komt ie aan met 2 badlakens. Hij zal toch niet denken dat Kwep gaat zwemmen in deze temperaturen, pff. No, no, a bed with foam, vraagt Kwep. Nee hè, die heeft ie niet. Nou, dan de badlakens op maar elkaar en proberen een tukkie te doen op de houten planken. De zon is nu al heerlijk, maar het bed…………….. Hier knap je niet van op. Dan maar naast Driek in bed, die al heerlijk snurkt, das toch een betere optie. En ja hoor, toch effies geslapen, dat was effe nodig. Nu maar eens even douchen, we lijken wel stinkdiertjes, bah, bah. De douche is nou niet je van het, maar het water warmt langzaam op, en dat is voldoende voor ons. Föhnen gaat nu niet, overdag heeft de bungalow geen stroom, alleen de boiler blijft werken, de rest werkt via een aggregaat in avond en nachturen. Oké, we zijn schoon, daar ging het uiteindelijk om.
We gaan maar eens een rondje door dit stadje doen. Ziet er erg leuk uit en hier hebben we niet het gevoel de enigste toerist in dit land te zijn. Dit stadje is echt toeristisch, en dat vinden wij wel leuk. Veel reisbureautjes, veel supermarktjes, veel restaurantjes, enz, enz, wij denken dat dit ons wel gaat bevallen. En onderweg worden we direct aangesproken door een aardige vriendelijke knul. Hij heeft een boot en kan ons morgen een dag verzorgen over het Inle Lake. Maar ja, heb een adres van iemand gekregen van Mr Win, wat zullen we doen. Hij vraagt 40.000 Kyats ( € 28,00) denken even na en besluiten toch maar met hem mee te gaan, het kan maar geregeld zijn. We wandelen op ons gemakkie door en plots komen we aan de rivier waar vandaan alle boten vertrekken naar het Inle Lake, dat kan hier niet missen. We nemen dan ook plaats op een terrasje aan het water en genieten volop van alles wat hier voorbij komt varen, geweldig. We nemen hier meteen een drankje en een lichte lunch, en die prijzen hier, je blijft lachen, € 6,00 moeten we afrekenen voor saampies, we like this.
Nu de wandeling terug naar Princess Garden. We verdwalen wat en komen door een grote woonwijk heen. Ook hier de simpele huizen, het gros erg triest en vreselijk arm. Gelukkig is het wel lekker warm geworden dat maakt voor ons alles weer goed. Eenmaal bij ons hotel hangen we wat rond, we zijn nog steeds niet fot en hebben het gevoel weer een jetlag te hebben, maar nu van de bus. We proberen wel effies een online belletje te doen met het thuisfront en zoeken nog ven in Lonely Planet naar wat restaurantjes. B.v. het Green Chili restaurant wordt aanbevolen, dus wij op zoek. Laat dat nou hier om het hoekje zijn. Maar daar staan ze buiten in de rij, en besluiten wij op zoek te gaan naar wat anders. Het wordt een Italiaan. Kwep een heerlijke pizza, en Driek een smakelijke spaghetti. Zo, dat zit erin. Nu weer een korte wandeling terug, en na het bijwerken en versturen van het reisverhaal besluiten we om 22.00u te bed te gaan, we hebben er de kracht niet meer voor hoor.
Morgen om 6.00u op, om 7.15u komen ze ons met de brommer ophalen om een dag op Ine Lake te gaan varen!