Op weg naar en verblijf in Mandalay
Zaterdag 30 januari
Vanmorgen weer vroeg uit de veren, we gaan vetrekken voor de route Bagan – Mandalay, onze laatste bestemming in Myanmar. Even ontbijten en dan staan we klaar om te gaan. We zijn echt vroeg en moeten nog even wachten op de bus. We hebben nu weer wat anders gekozen, een minibus met 19 zitplaatsen, kijken hoe deze gaat bevallen. Om 8.00u moeten we vertrekken, maar om kwart over nog niets. Even vragen bij de receptie en ze komen eraan, ja, ja. Maar half 9 nog niets te zien en komt een receptioniste ons vertellen dat er troubles zijn. De bus heeft voor ons geen plaats vandaag, het reserveren is mis gagaan en moeten we wachten op een avond bus, of anders morgen naar Mandalay. Die is gek, echt niet hè.
En in haar verhaal komt naar voren dat er een busstation moet zijn in Old Bagan waarvan onze geboekte bus om 9.00u vertrekt. O, das mooi dat we dit hier horen, meteen inhaken. Dan willen wij direct vervoer naar dat busstation, maar boven al, wij gaan echt wel mee om 9.00u. Het vervoer (gratis) naar het busstation was zo geregeld. En eenmaal ter plaatse snappen wij er niet veel van, niemand zegt dat we niet mee kunnen, dus wij zeggen wijselijk ook niets. Ze vragen ons ticket en we zorgen dat we als eerste op ons plaats zitten. Zo, en zitten is zitten, we laten onze plaats NOOIT meer inpikken, ha, ha. Maar wat een ongeorganiseerde bende, bus overvol, mensen op plastic stoeltjes in het pad, koffers opgestapeld voor in de bus, tjokvol dus. Maar wij saampies zitten als een prins, hi, ha!
De bus rijd er stevig op los, en deze keer niet allerlei stops, er kan ook gewoonweg niemand meer bij, dus ja, toch een geluk bij een ongeluk. Tijdens het reizen per bus is er toch altijd wel veel te zien ondereg, we zien kuddes geiten, vele buffels (Aziatische koe) steken over, het lijkt af en dan wel India. Maar de wegen, dat is en blijft hier één groot hobbelcircuit. Glad asfalt is hier nergens te vinden. Maar dat kan ook niet, zoals ik al eerder vertelde, met een bak beton en een kan asfalt wat afgewerkt wordt met een schop gaat dat het niet worden. Wel hebben we nu een echte stop bij een Birmees wegrestaurant. Heerlijk even de beentjes strekken en dan weer on route. En in totaal zo’n 180 km en 4,5 uur later zijn we op onze bestemming aangekomen.
We worden afgezet bij ons Hotel Dingar. Hier checken we in en bekijken onze kamer. Tja, wat zullen we er van zeggen. De meest simpele en ook ietwat vieze kamer maar wel een balkon, wat onze voorkeur altijd is. En eenmaal de deuren van het balkon openmakend stuiten we op een balkonvloertje vol duivenpoep. Sodeju, eerst maar eens schoon laten maken. En dat gaat ook hier op zijn Birmees, bij ons zeggen ze tegen deze werkwijze met de franse slag, maar goed, we doen het ermee, we hebben de kracht er niet voor nog meer te vragen, eerst maar weer effe bijkomen van weer een enerverende reis.
Even later trekken we er toch op uit, even de omgeving verkennen. En we zijn zowat in shock, wat een vreselijke vieze stad is dit. We vergaan van de smog, de rioolputten geven overal een ondraaglijke stank, bergen met afval in de kleine zijstraatjes, alle wegen in de omgeving zijn half opgebroken en het bijbehorende stof kruipt in je neusvleugels en poriën, wat is dit een omschakeling zeg. Een terrasje is hier niet echt een uitdaging, want de gratis dampen daar zitten we nou niet echt op te wachten. We tippelen ongemerkt heel wat af, en verbazingwekkend kijken we toe hoe er hier door kinderen, o.a. meisjes en allerlei jong spul aan de weg gewerkt wordt. Ze zijn hier met een pikhouweel de dikke asfaltlagen aan het afbikken, wie verzint zoiets. Vreselijk zwaar werk voor die kleine kinderlichaampjes. We hebben al eerder gezien dat kinderarbeid hier de normaalste zaak van de wereld is, maar dit gebeul hier op straat, bah, bah. Dit zijn dan ook meteen de mindere kanten van dit land.
Gaandeweg komen we een frisse nette koffie-broodjes winkel tegen. Een sort-off Hema lunchroom. Wij hier naar binnen, en wat een leuke winkel. We bestellen een kop koffie met een heerlijke plak Birmese cake. En dit smaakt als de beste, toch nog een fijn adresje gevonden. Nu is het nog maar 3 straten oversteken, met gevaar voor eigen leven en dan zijn we weer bij ons hotel. Maar wat morgen te doen, we hebben nog niks geregeld om deze dag in Mandalay door te komen. Even het kaartje van Inge voor de dag toveren. Die had een goed adresje voor ons. En Kwep gaat er meteen mee naar de receptie, en laat het telefoonnummer bellen van deze gids. En ja hoor, Kwep babbelt wat met hem en hij is morgen vrij. Ze komen met zijn tweetjes op de motorscooter en laten ons voor 20.000 Kyats p.p de leuke plekkies van Mandalay zien. Zo, dat is snel geregeld, en wat hebben we een geluk dat de beste man morgen vrij is, anders zouden we niet weten wat hier te doen.
Dan eerst even douchen, o.a. de vieze smog en de laag stof verwijderen en dan de Lonely Planet raadplegen waar we onze avondmaaltijd gaan nuttigen. Tot nu toe hebben we kortbij niets ontdekt waar we safe kunnen eten. Maar uiteindelijk maken we een keuze, laten ons met een taxi brengen, maar vertrekken er meteen weer. Niet ons ding, hamburger en pizza, mwha. We wandelen nog wat op en komen aan bij Koffie Korner Restaurant. Het ziet er goed uit, we kunnen “lekker” buiten zitten, en het is er aardig druk. Maar eenmaal besteld is het meer luxe als lekker, niet helemaal verkeerd, maar we hebben vele malen lekkerder gegeten. En vooral voor de prijs die wij moeten betalen, ook die past bij deze dag, die begon met troubles, en hoe deze eindigt is nog een vraag.
We wandelen weer op ons gemak aan, in afwachting van een taxi die voor ons wil stoppen. Maar dit gebeurt niet, en naar later blijkt zijn we niet eens zo ver van ons hotel. Ook hier hebben de straten nummers, en das verrekkes hendig. Kwep d’r TomTom gaat aan, en we vinden feilloos ons plekkie weer terug. Hier zitten we nog even op ons smerige balkon, tja, we wilden een balkon, en we hebben er tenslotte één. En wat voor één, ha, ha. En na een samenvatting van deze teleurstellende dag in Mandalay, dagen die er natuurlijk ook bij kunnen zitten gaan we om een uur of 11 binnenkant van ons oogies bekijken, in toch wel een verrassend lekker bed. Op naar morgen, weer een nieuwe uitdaging!
Zondag 31 januari
Kijk, als je bed maar goed is, dan begint de dag toppie. We hebben heerlijk geslapen en hier kunnen we ontbijten tot 9.30u . We smullen hier van een heerlijk ontbijtbuffet. Helemaal niks mis mee, dus dat is een goede start van deze dag. Nu even wachten op onze 2 mannen op de motorscooter die ons vandaag mee gaan nemen naar de leuke plekkies van Mandalay. En mooi op tijd komen ze ons ophalen, we hebben pas om 10.00u afgesproken, omdat ook hier even tijd nodig is voor de opwarming van de dag. Ze stellen zich voor, Hla Myo, de grote baas, en een student Archeologie Pico, die een dag met hem meegaat als een soort stage. We kletsen wat heen en weer, en vragen om een tour buitenom Mandalay, schijnt mooier te zijn dan de highlights in de stad zelf. Het zijn in ieder geval 2 vrolijke gezellige mannen zo op het eerste oog, dus moet goed gaan komen.
Driek springt bij Hla Myo achterop en Kwep bij Pico. Wat een ervaring, racend door de massa verkeer hier op de wegen, whauw. En we hebben echt een behoorlijke snelheid, want om 11.00u gaan er 800 monniken ontbijten in het MahaGandayon klooster van Ammapura, een buitenstad van Mandalay, dus haast is geboden. En we zijn net op tijd, het schouwspel begint zodra wij er arriveren. In stilte komen ze tevoorschijn met hun bedelnap (schaal) in hun hand. Ze krijgen tijdens hun wandeling naar de ruimte waar het ontbijt genuttigd wordt van alles in hun schaal. En volgens Hla Myo zijn de gevers van deze aalmoes ook aan regels gebonden:
- Voor de monnik in beeld komt houdt de gulle gever het voedsel boven zijn hoofd en doet een wens
- De gever vraagt netjes of hij/zij de monnik eten mag geven, zodat de monnik het lopen even kan onderbreken
- Als de aalmoes wordt gegeven dan moet de gever blootvoets zijn
- De gever doet zelf het voedsel in de kom, de rijst eerst
- Na het geven van het voedsel moet de gever zorgen dat hij/zij lager staat als de monnik, dan kan hij de zegen uit spreken over de gever
- Er wordt door de bevolking zoveel gegeven aan de monniken in de hoop dat de gever een beter leven voor nu en in de toekomst zal krijgen
Tja, hier staan we dan, dit heel bijzondere schouwspel te bekijken. Wederom een geweldige gebeurtenis dit mee te mogen maken. Je mag je gewoon in de eetruimte van de monniken bekijken hoe ze hun maaltijd naar binnen werken, één voorwaarde, je moet muisstil zijn, en dat is het, je kunt een spelt horen vallen. Het is echt adembenemend te zien hoe al die kale koppen(jes) hier gebroederlijk met elkaar ontbijten. Prachtig. Ook lopen hier buiten nonnen rond, gehuld in roze kledij. Die doen niet aan het ontbijt mee, die leven hier vrijwillig en apart in het klooster. Terwijl de mannen hier voor hun 18e verjaardag 1 maal in het klooster moeten hebben gezeten, dat is voor hun verplicht. Vele jongens kiezen zelfs voor een langdurig verblijf omdat ze dan in tegenstelling tot thuis wel alle dag te eten hebben en ze kunnen zelfs gaan studeren.
Een poosje later lopen we wat rond en komen we op de afwasplaats. Ieder wast zijn eigen vaat, en opgeruimd staat netjes. Nog wat verderop zitten ze prachtig houtsnijwerk te maken, allemaal teak bedden en de fronten worden hier prachtig bewerkt, allemaal hand-made. Hla Myo verteld dat hij zelf ook een aantal jaren in het klooster gezeten heeft, en de +/- 20 jarige student Pico zit nu nog in het klooster en van daaruit kan hij zijn studie Archeologie afronden. Hij ziet maar 1 keer per jaar 1 maand zijn ouders, en de rest van het jaar is het klooster zijn verblijfplaats. Dit is weer een andere “soort” van monnik zijn wat ook zomaar kan in het boeddhisme, er zijn schijnbaar meerdere vormen. Pico kan dus gewoon een sociaal leven leiden en gezellig met ons mee op pad gaan, en het is me toch een lieverd!
Nu op weg naar koffie, en daar wordt Hla Myo helemaal blij van, zegt ie. Hij zoekt een leuke plek uit en we genieten met zijn allen van een heerlijk bakkie. En dan toch weer snel on route, er schijnt nog best wat te zien te zijn. Op de motorscooter de bergen in, geen idee waarheen, maar heerlijk om hier te scooteren. Zonnetje wordt inmiddels al wat warmer, en dat is mooi meegenomen, de trui kan effies uit. Eenmaal zowat boven op de berg moeten we afstappen. We klimmen nog wat verder de hoogte in en komen uit bij en bult glitter en glamour. Het is de Umin Thounzeh Pagode met 30 ingangen en 45 boeddha’s. Er zat een heel verhaal aan vast, maar vergeten op te schrijven, oef. In ieder geval weer één pracht en praal, zo mooi om dit hier te mogen bekijken, wonderschoon zelfs.
Even later gaan we nog een pagode bezoeken, de Soon U Ponya Shin tempel uit 1312. Hier binnen weer een reus van een boeddha en ook nog even kunnen genieten van het uitzicht over Mandalay. Voordat we weer verder gaan toeren vragen we eerst even aan Hla Myo om de bezoeken aan de pagodes en tempels te minimaliseren, we hebben er de afgelopen 15 dagen zoveel gezien, we zijn nu echt een klein beetje tempelmoe aan het worden. En onze vraag wordt direct beantwoord. We scheuren weer verder en komen aan bij een rivier. Hier gaan we met een longtailboot overvaren naar het eiland Inwa. Eenmaal aan de overkant beginnen we met het nuttigen van de lunch, daar zijn we wel aan toe. Direct aan het begin van het eiland zit een leuk restaurant op een buitenplaats waar we heerlijk kunnen zitten. En dan de lunch, weer zo verrukkelijk en overheerlijk allemaal, buikje eigenlijk weer eens TE strak gegeten. Na de lunch is het tijd voor een ritje met een paardenkar.
Nu kunnen we er eigenlijk niet meer omheen, dit is hier DE manier om het eiland te verkennen. Hier rijden geen auto’s, alleen scooters en paardenkarren. Wij in de bak en onderweg stoppen we af en dan, maken ter plaatse een fotoke en dan weer door. Ook hier weer temples, ruines, pagodes, maar ook mooie gifgroene rijstvelden. Ook fijn om weer eens wat groens te zien, want veel meer groen als palmbomen en cactussen hebben wij nog niet kunnen ontdekken tijdens onze reis, Myanmar is over het algemeen erg dor. Even vastleggen en dan weer door. Uiteindelijk zijn we hier op het eiland wel effies zoet geweest, weer een hele leuke andere omgeving. Na weer een overtocht met de longtailboot is het weer tijd voor de motorscooter.
Het is weer een behoorlijk ritje en stoppen we nu bij de U-Bein brug die ook in de plaats Ammapura ligt. Het is een voetgangersbrug van 1,5 km lang, geheel van teakhout. Deze brug is in 1870 gebouwd en genoemd naar de toenmalige burgemeester die deze brug heeft laten bouwen. Het teakhout is afkomstig van een verlaten paleis in Ava, dat overbodig was geworden na het verhuizen van deze hoofdstad van Ava naar Ammapura. De brug wordt dagelijks druk gebruikt door de bevolking, maar ook de drommen monniken uit het vanmorgen bezochte klooster zijn hier regelmatig te vinden. Maar wij gaan nu voor de zonsondergang. We zoeken een plaatsje uit langs de kant, want om een bootje te huren zijn wij net te laat. Driekie doet ondertussen een drankje met Pico en Kwep schiet wat plaatjes. Ook dit is weer beautiful, schitterend mooi op dit moment. Pico vertelde ons nog wel dat in de regentijd de brug zelfs onder water komt te staan en de bevolking van het dorpje aan de overkant van de brug dan aangewezen zijn op hun bootjes.
En nu is het tijd om de terugreis naar ons hotel in te zetten, het is inmiddels donker, en het is nogal een ritje terug. En dit ritje is ook weer een ervaring op zich. Krioelend door massa’s verkeer, het is maar goed dat wij ervaren chauffeurs bij ons hebben, dit zou ons zo maar niet lukken heelhuids hier doorheen te wroeten. Maar ongeschonden komen we om 19.00u aan bij ons hotel. Weer een hele bijzondere dag achter de rug, een hele andere kijk op Mandalay, dat we niet hadden willen missen. Zo zie je maar, ook al is het hier zo’n bende om ons heen, we hebben vandaag weer een amazing dag achter de rug. TOPPIE hoor, mede door onze 2 scooterrijders, een hele leuke manier om deze stad en omgeving op deze manier te verkennen.
We genieten de rest van de avond nog effies na en laten alles de revue nog eens passeren. Eten lussen we niet meer, we hebben een lunch op die zo lekker maar ook zo veel was, dat we vandaag het avondeten overslaan. Dan hebben we mooi eventjes tijd over om nog aan het verslag te schrijven, want al die geweldige momenten van hier willen we toch graag delen. Ook maken we de koffers weer gladjes voor het vertrek van morgen, dan gaan we definitief Myanmar verlaten. Maar dat in het volgende en tevens laatste verslag van ons, dat sturen we vanuit Thailand, waar we deze rondreis af gaan sluiten aan het strand van Cha-Am.
Ook al komt er nog een verslag aan, wederom super bedankt voor de vele bezoeken aan ons blog, de leuke reacties en berichtjes, erg leuk iedere keer wat van jullie te horen. En voor de feestneuzen onder ons, veul leut wor, wij zien jullie volgende week wel weer!!!
Groettiesss aan allemaal!