[metaslider id=2501]
Maandag 6 februari
Vandaag genieten we hier op Koh Lanta van ons laatste ontbijt. En we hebben de tijd, we gaan pas om 12 uur van ons resort. Na het ontbijt gaan we even de koffers afvullen en kijken of we ze dicht krijgen. Als je van huis vertrekt zit er alles netjes in, maar eenmaal leven uit een koffer geeft een aardige bende iedere keer. Maar goed, we zijn inmiddels geoefende kofferpakkers, dus is het zo gefikst. En voor ons echte afscheid nemen we in het restaurant aan zee nog een heerlijke kop koffie. We vatten het verblijf op Koh Lanta samen als een heel fijn eiland om te verblijven. Lekker relaxed, mooie stranden, een fijn resort en we hebben uiteindelijk een prachtige scooter en boottocht als herinnering opgeslagen. Toppie!!!
Om 12 uur precies, hoe is het mogelijk, verschijnt de open air taxi naar de Saladan pier. Hier komen we een kwartiertje later aan en na het inleveren van de tickets gaan de koffers op de boot. En wat voor een boot, het zou het neusje van de zalm moeten zijn volgens de receptioniste, maar ja, dit is vast en zeker voor Thaise begrippen. Wij moeten er vreselijk om lachen. Een oude roestig stuk ijzer, met wat gare stoelen binnen in het onder en bovendek en wat roestige waaiers voor enige verkoeling. Ach, we doen het er maar gewoon mee hè, zwemmen is een ietsie pietsie ver. Om 13.10u vertrekken we eindelijk richting Phi Phi. En het extreem warme weer heeft ook voordelen, er is zowat geen golf te bekennen. Dus eigenlijk hebben de seaband elastieken om de polsen van Kwep geen functie vandaag. Ze zijn bedoelt tegen zeeziekte, maar daar is vandaag geen sprake van.
Een anderhalf uur later meren we na een rustig tochtje aan op Koh Phi Phi. Het kijkt meteen al amazing, wat prachtig hier die Karst gebergten uit het 
water, pffff. Maar eerst moeten we allemaal van de boot af. Eén voor één met de koffers moeten we over een paar planken die tussen 2 ferryboten neergelegd zijn, allebei de uiteinden op een rubberband, brrrrr wat een gewiebel zeg. Kwep krijgt er zowat de zenuwen van. Je kijkt zo in de diepte, nie echt leuk. Met knikkende knieën is ze toch aan de overkant van de plank gekomen. Daarna staan ze je op te wachten, je moet hier op Koh Phi Phi verblijfstax betalen. Het is nie viel, maar toch, 20 bath pp en dan mag je verder. Het is hier een gekte van jewelste, iedereen graait naar wat geld, ondertussen moet je ook nog goed op je spullen letten, want dit zijn zo van die momenten. Dan staan er op de pier rijen Thaise mannekes, die komen je ophalen om naar je resort of ander verblijf te gaan. En ja hoor, daar staat die van ons, met een bordje Andaman Legacy Resort erop. Hij loodst ons naar een plaats waar we even moeten wachten. Als hij terugkomt heeft hij een handkar bij waar de bagage ingaat en zo wandelen we achter hem aan naar ons resort.
Doorwaternat komen we aan en moeten we inchecken. En wat een verademing, hier krijgen we zo’n lekker vrieskoud doekje om even te voelen hoe het in Nederland ook alweer aanvoelt. Voor hier nu een heerlijkheid, wat lekker zeg. We moeten hier vooraf betalen, maar dan wil Kwep toch eerst de 
bungalow effe bekijken. We moeten wel weten waarvoor we betalen. Het kijkt leuk, maar alles is meer voor het oog. Eenmaal in de bungalowkamer stinkt het muffig, en de badkamer, ze hebben het hier uitgevonden, dat denken ze dan hè. Een betonlook badkamer, maar dan op z’n Thais. Vergeten af te dichten en zo ontstaan er behoorlijke schimmelranden die we hier aantreffen in de douche. Niet helemaal je van het voor maar liefst 75 eurootjes per nacht. Even vragen of er nog meer keus is, maar nee nee, alles vol. Oké, dan betalen we toch maar gewoon en richten onze kamer in. De airco op turbo en hopen dat het strakkies frisser ruikt.
Efkes bijkomen hoor, en dan op onderzoek. Meteen zien we het al, het kermisgehalte over de boulevard is hoog. Kraam na kraam, met de alom bekende prullaria, boottrip verkopers, duiktrips te over, tattooshops zoveel dat je er over struikelt, supermarktjes, apothekers, en restaurants de meeste gigantisch groot en op dit moment geen kip te bekennen. Wij nemen even plaats in een leuk restaurant aan zee met een uitzicht waar je u tegen zegt. Met die prachtig mooie Karst gebergten voor ons neus, wat een plaatje zeg. Dit is nou waar we voor naar Phi Phi wilden. Het is echt een beeld wat normaal op foto’s of een film voorbij komt en wij zitten dit hier nu live te bekijken.
We nemen dan ook meteen maar een lekkere maaltijd, we zitten hier meer dan goed, en ons maagje wil wel weer van een hapje voorzien worden. Nadat we het hier een hele poos volgehouden hebben gaan we er vandoor. We wandelen nog wat rond en nu de zon ondergegaan is wordt het nog drukker op de boulevard. Merendeel is het drommen met jeugd wat ons passeert. We praten op de boulevard nog even met een Nederlandse duikinstructeur, en die verteld ons waar de leuke plekkies hier zijn. Maar het is een advies voor bar na bar, dan verteld hij dat er een leuk partydeel is op het eiland, vuurshows op het strand en dat was het wel. Ach, hij weet natuurlijk niet dat onze jeugd net voorbij is, ha, ha. Daar zijn wij nou net niet voor hier.
Hoogste tijd om te verkassen, nu nog even langs de supermarkt en dan naar ons bungalowtje. Effe een fris doucheje pikken en dan snel de oogies toe. Zo’n vertrek / aankomstdag is toch wat heftig voor Kwep. Dus aanpassen geblazen, lekker tv aan en bij de airco lekker bijkomen. Truste alvast!!
Dinsdag 7 februari
Eerst maar weer even stukje historie. De Phi Phi-eilanden zijn een groep van zes eilanden behorend tot de provincie Krabi in Thailand. Ze liggen op de overgang tussen de Phuket Zee en de Andaman Zee, ongeveer halverwege tussen het eiland Phuket en het vasteland. De twee belangrijkste en bekendste eilanden van de groep zijn Ko Phi Phi Don (Ko betekent eiland in het Thai) en Ko Phi Phi Lee. De eilanden zijn erg in trek als vakantiebestemming, maar vormen ook een nationaal park. Phi Phi Don werd tot in de late jaren 40 vooral bevolkt door vissers en later werden kokosplantages de belangrijkste inkomstenbron. Tegenwoordig leeft men voornamelijk van het toerisme, je kunt hier dan ook duiken, snorkelen, cliff diven, zonnebaden, zwemmen, klimmen, of gewoon relaxen.
Goedemorgen, wij verblijven dus op Koh Phi Phi Don en wat hebben we heerlijk geslapen. Wel om 5 uur efkes ontwaakt, de moskee is pal naast ons, en het gebed moet gezongen worden wor. Driek beweegt niet eens van het gezang, en Kwep valt gelukkig weer heerlijk in slaap. Lekker op tijd voor het ontbijt staan we op en gaan us kijken wat het is. Een eenvoudig ontbijt, omelet – roer of gebakken ei, jam, toast, yoghurt, fruit en een redelijk bakkie daar starten we de dag mee. Al klagen op Tripadvisor veel mensen over het ontbijt, ik heb het thuis echt niet hoor, dus wij zijn tevree. Na het ontbijt wandelen we weer wat rond. We komen drommen toeristen tegen en horen regelmatig achter ons pi pi, pi pi, en dan moeten we effies aan de kant, de handkarren met bevoorrading moeten er langs. Alles gaat hier op 
het eiland met handkar, verkeer rijd hier niet. Je zult toch maar iedere dag met zo’n volle kar het eiland rond moeten, apart om te zien hoor. We landen uiteindelijk weer op een terras waar ze machinekoffie verkopen. En de koffie is zo lekker dat we er nog eentje bestellen, ‘t mag wat kosten vandaag. Nu is het weer de hoogste tijd. We gaan op zoek naar een boottourtje. Dat is hier geen enkel punt, meer tourbureautjes als wij euro’s in de portemonnee hebben. We vinden een aanbieder waar we ons wel in kunnen vinden. En we willen privé en zo wie zo naar Monkey Bay en Maya Bay. Dat zijn voor ons de trekpleisters. Snorkelen doen wij niet, dus blijft het lekker varen van eiland naar eiland over. We hebben hiervoor ongeveer 3 uurtjes varen ingekocht voor de prijs van 1500 bath.
Om half 2 is het zover, vanaf het tourbureautje wandelen met onze bootsman naar de longtailboot. Het duurt even voordat de beste man de boot van de kant heeft. Hij ligt vast op de bodem, en met die kleine tere Thaise ermpkes gaat het maar moeilijk lukken. Driek gaat hem maar eens
helpen en ja hoor, hij schiet los. Het trapje komt aan de boot te hangen, en we worden gevraagd in te stappen. Daar gaan we dan. Schommel de schommel, want het is hier een drukte van wel tig boten. Eerst de Seabandjes maar eens omdoen, je weet maar nooit. De wind zal het niet zijn, maar de golfslag van de tientallen speedboten en andere schepen laten je flink heen en weer deinzen. En wat een prachtige vergezichten hier op zee. Het ene Karst gebergte is nog mooier als het andere. Je mond valt echt open van verbazing, whauw, whauw. Na een drie kwartier varen komen we aan op Maya Bay. Deze plek is schijnbaar super bekend omdat er de film The Beach met Leonardo di Caprio opgenomen is. Arikus als filmliefhebber kent de film niet, en Kwep kijkt nooit film, dus heeft ook geen idee. Een goede rede om deze film ooit eens te kijken.
De bootsman gooit het anker uit, maar wij gaan niet van de boot. Om hier even over het strand te lopen moet je 400 bath pp betalen alleen omdat Leonardo DiCaprio hier ooit geweest is. Nee, nee, dat doen we niet. Na een kwartiertje dobberen en wat plaatjes schieten links en rechts gaan we weer op weg, nu naar Monkey Beach. En wat is dit lekker, heerlijk vaarwindje, zonneke op de toet, een goddelijk gevoel gewoonweg. Wel verrassend dat zo’n houten boot die krachtige golven aankan, geeft af en dan toch een griezelig gevoel. Eerst maar eens even vragen hoor, de bootsman lijkt nu alweer terug te varen, maar communicatie valt niet mee. Met handen en voeten begrijpen wij uiteindelijk dat we toch naar Monkey Bay onderweg zijn. En ja hoor, het is maar een kijk ver van ons startpunt. Hier ligt een klein strandje wat het zou moeten zijn. Het anker gaat uit en wij worden verzocht van de boot te gaan. Maar die maffe bootsman heeft de boot zover van de kant gelegd dat wij tot ons middel nat zijn als we eenmaal op het strandje lopen. Nou is dat bij deze 
temperaturen geen probleem, maar toch.
Nu op zoek naar apen. Maar waar we ook kijken, geen aap te bekennen. En het is wel de bedoeling dat we hier een uurtje volmaken, dat hoort nou eenmaal bij zo’n tourtje, constant varen is niet de bedoeling. Dus wandelen we wat heen en weer over het strand. De toeristen worden aan en afgevoerd, en de meeste gaan zonder een aap gezien te hebben heen. Wat een giller, Monkey Island zonder een aap gezien te hebben. Zou het dan toch het verkeerde eiland zijn. Kwep heeft allemaal het idee dat het ergens anders moet zijn. Maar even wachtten, er komen toeristen aan die wat eten bij zich hebben en daar komen ze aan hoor. Lijkt wel uit het niets, ze springen uit de bomen die tegen de gebergten aangroeien en ze bemannen het strandje. De jeugd gaat zowat naast de apen liggen, blikjes bier komen tevoorschijn die de apen gretig inpikken, ze worden geplaagd en dan slaan ze op hol. De ene na de andere toerist wordt gekrabd en gebeten. Kwep probeert met angst in dr broekkie toch wat foto’s te maken.
En ja hoor, daar komen ze, de agressievelingen. Kwep wordt ook besprongen, in dr broek gebeten en gilt naar Driek. Die schrikt zo dat hij struikelt over een ankerlijn van een boot en kukelt in zee, en Kwep rent ook maar de zee in, effe wat veiligheid zoeken. Nu even naar Driek, hoe ist met hem. Hij heeft zich niet bezeert, maar zijn geliefde IPhone en onze tas is nat geworden. De tas is het probleem niet, maar de IPhone geeft direct geen beeld meer. Sodeju, dat was effe een dol avontuur dat Monkey Beach. Hier zijn er dus echt zeer WILDE apen, dat is zo klaar als een klontje.
We vragen dan ook aan de bootsman of we weer in de boot kunnen, we zijn er voor nu even klaar mee en we moeten even bijkomen van deze gebeurtenissen. Nog bevend en bibberend nemen we plaats in de boot. Kwep vraagt of we nog even langs Long Beach kunnen varen, want er is toch nog steeds niks lekkerder met dit weer op zee te zijn en de 3 uur is nog niet om. Zo gezegd zo gedaan, zo maken we de tijd lekker vol. Rond half vijf is het mooi geweest en stappen we uit. Een is een supermooi maar uiteindelijk erg spannend boottochtje geworden. De schade moeten we nog effies bekijken, maar nu eerst een borrel hoor, dat is gewoonweg hard nodig nu, ha, ha!
Als we weer wat op adem gekomen zijn en genoten hebben van ons drankje gaan we er vandoor. Het is de hoogste tijd voor een verfrissing. De avond vullen we weer met een lekkere maaltijd in een restaurant en een afzakkertje bij ons bungalowtje en dan kan het wel weer voor vandaag. We gaan te bed, truste allemaal!!
Woensdag 8 februari
Jaja, daar hebben we Allah weer die zingt. Kwep stijl overeind in bed, en probeert weer in slaap te komen. Maar wat een raar gevoel, wordt ze nou niet lekker. Toch in slaap gevallen en nog effe verder geronkt. Maar om 8 uur is het zover, de Pad Tai van gisteren komt eruit. Zal de details besparen, maar ze noemt het de vloek van Bhumibol, gatver de gatver. Dan maar het bed weer in, want dat is voor nu effe de beste plek. Driek gaat in die tijd even op pad. Bij de receptie hebben ze een adres om zijn IPhone na te kijken. En omdat Driek zijn navigatie altijd lichtelijk afwijkt duurt het wel effies voor hij terug is.
En daar is ie hoor, na de middag moet hij terug komen om te kijken of de phone nog te genezen is. En in die tijd is Kwep me toch een partij ziek. Van wc naar wastafel en andersom en zo verstrijkt een groot deel van de dag. Wat is dit jammer. Toch eerst nog even googelen wat er hier te koop is bij de apotheek in geval van nood, want morgen moeten we weer op de ferryboot en dat gaat op deze manier niet lukken. Driek haalt voordat we aan de pillen gaan, eerst maar eens een paar blikjes cola. Dat schijnt af en dan ook wel te willen lukken. En warempel, vanaf een uur of 5 blijven Kwep d’r maag en darmpkes rustig.
Nu moet Driek nog effies terug naar de IPhone reparateur en komt teleurgesteld terug. Zijn IPhone is overleden, de processor is dood. Ondanks dat dit een luxe probleem is, is het toch zijn dagelijkse krantje, de whatsapp, de fotokes die hij gemaakt heeft, dit alles is in 1 tel foetsie. Effe domperke 2 vandaag. Dan rest vandaag alleen nog een maaltijd voor Driek, want Kwep past even vandaag. Die heeft als recept d’r blikjes cola en dat moet de vloek gaan genezen, als het effe kan. Vanaf een uur of 4 is alles rustig gebleven en we duiken dan ook lekker vroeg en hoopvol ons bed in, lekker snurken en morgen weer hebben we weer een nieuwe rond, nieuwe kansen. Het is dan weer vertrek dag, nu naar Krabi voor de laatste 4 nachten van deze vakantie. Wordt vervolgd!!!