2017 Op weg naar en verblijf in Nusa Lembongan

[metaslider id=3980]

Dag 6 Vrijdag 24 november

Op weg naar Lembongan

Goeiemorgen. Hier zitten we dan om 6.00u voor onze kamer. We zullen maar zeggen, in Azië is alles anders, ook het slaapritme, ha, ha. En omdat wij altijd op reis gaan met onze eigen waterkoker en zakjes espresso koffie, zitten we niet voor één gat gevangen. We genieten op de vroege morgen dan ook lekker van ons bakkie. En dan gaan we zonder Bertran en Kim alvast ontbijten, Kwep kan het aanzicht van het restaurant niet langer hendelen, haar buikje moet ’s morgens altijd met enige snelheid gevuld worden, dus we gaan vast, en wel NU, hi, hi.

En het is weer lekker, wat is dit toch genieten zeg. De temperatuur is moordend benauwd, maar wat let je. We moeten hier niks, het enigste wat hier geldt is rustig blijven, beetje deppen en zorgen dat je de dag zo leuk mogelijk door komt. En dat is de afgelopen dagen geen enkel probleem geweest. We hebben hele gezellige en heerlijke dagen in Ubud gehad. Die zitten alvast in the pocket!

Kwep schrijft nu Bertran en Kim nog gaan ontbijten meteen maar even aan d’r verslagje. Dat valt deze keer niet mee. ’s Avonds is ze helemaal brak omdat de nachtrust tot nu toe wat kort is, en met zijn viertjes is het net effies anders, vind maar eens een vrij gaatje om onze avonturen te noteren. Maar niet getreurd, kan zo gek niet gaan of het komt uiteindelijk helemaal in orde, laat dat maar aan Kwep over.

Nu nog even de koffers pakken want om 11.00u komt onze chauffeur Nyoman ons ophalen. En ja hoor, ruim voor tijd is de beste man er. Alle bagage wordt in de Suzuki geladen en daar gaan we dan. Op weg naar Sanur voor de overtocht naar Nusa Lembongan. Maar Bertran en Kim hebben wat bedacht, we laten de rolstoel en rollator afgeven in ons laatste hotel in Sanur. Dit hebben zij gister zelfs al laten regelen door de receptie van ons hotel en dat was mogelijk. Alleen nog even vragen aan onze Nyoman, maar zoals wij al verwachtten, no problem.

Een uurtje later komen we aan in Sanur, en ondanks dat Nyoman effies moet zoeken leveren we vrij snel onze hulpmiddelen af en gaan we naar het punt waar vandaan onze boot vertrekt. Vanaf een parkeerplaats is een pad wat ons brengt aan een “boulevard” waar allemaal vertrek “gates” zijn voor verschillende boot maatschappijen. Wij hebben de Marlin Lembongan Cruiser, die door ons hotel in Lembongan gereserveerd is. Voor IDR 400.000 pp hebben we een retourtje en eenmaal aan de office komen we voor op de lijst.

Om 13.00u moeten we vertrekken, maar dat wordt een kwartiertje later. En daar gaan we dan, een drom toeristen, ieder laat zijn schoenen achter in een krat en vanaf het strand moeten we op de boot zien te klimmen. En het gaat voorspoedig. Zelfs voor “Fokke en Sukke” is het geen enkel probleem. En dan de zee op, een mooie boot, 4 x 150 pk erachter brengt ons in een klein half uurtje naar de overkant. En eenmaal daar moeten we natuurlijk weer van de boot af. Steigers kennen ze hier niet, dus tot de liezen nat wandelen we het strand op. En wachtend op onze bagage worden meteen overspoeld met hulp.

Het personeel van Sanghyang Bay Villa staat al klaar en zorgen ervoor dat wij allemaal veilig en wel de kade op kunnen klimmen, want een echt glooiend strand is er hier niet. Wel een leuke baai zo op het eerste gezicht. Een paar voetstappen later bereiken we de ingang van ons Sanghyang Bay Villa en we kijken onze ogen uit. Wat is het hier mooi zeg. De eigenaar laat ons meteen onze twee gereserveerde Balinese hutten zien, pfffff, het is een plaatje zowel binnen als buiten. Hier houden we het wel effies uit.

Nu even in de relax stand, want hoe het went of keert dat reizen breekt toch iedere keer op. Je denkt het is maar een half uurtje oversteek, maar van vertrek tot aankomst bestemming gaan er stiekem heel wat uurtjes doorheen. En als klap op de vuurpijl, de temperatuur is ook niet mis hoor.

Ook hier hebben we een leuk terrasje voor onze hut en hier laten we even alles op ons inwerken. Het vrij nieuwe “resortje” is prachtig opgezet, een mooi zwembad, een rondje van negen bungalows en twee Balinese hutten,  alles kraakhelder, en alles is tot zelfs in detail netjes uitgewerkt, wat hier in Azië niet de gewoonte is. En dan ons bed, een super dik matras, opgemaakt of Maxima er vannacht in moet slapen, dan een deurtje open, sta je in de buitendouche – toiletruimte. Hier is zelfs een tuintje met planten aangelegd, hoe gezellie poepie doen is dat, haha.

Omdat Kwep slecht uit d’r brandende oogies kan kijken gaat ze eerst dat matras maar eens testen, even de oogies toe. En wat een verademing, pas twee uur later ziet ze pas weer daglicht. Zo, de brand is eruit en ze kan er weer even tegen. Nu even de koffers uitstallen en een doucheje pikken. En wat leuk hier te poedelen in de buitenlucht, hihi.

We lopen nog wat rond en een poosje later gaan we op zoek naar een lekkere hap. Dat is even zoeken op onze nieuwe bestemming, maar we gaan niet ver, we ploffen neer bij Mola Mola, een leuk restaurantje op het strand. Met de voetjes in het zand genieten we van een heerlijke maaltijd en sluiten hier de dag af met o.a. een lekkere cappuccino, hmmm.

Nu on route naar onze “hut”. Hier lummelen nog wat en gaan we maar eens op tijd te bed. Truste allemaal!!!

Dag 7 Zaterdag 25 november

Volle dag Lembongan

Na een zweetnachtje zitten we weer om 7.30u op ons terrasje van onze Balinese hut aan een bakkie. En er zijn beroerdere plekkies op deze aardkloot te bedenken om wakker te worden. Wat is het hier amazing mooi en vooral zeer sfeervol. En na wat aan keutelen wandelen we rond 9.00u naar het restaurant van ons Sanghyang Bay Villa. Hier is de menukaart nog even wat simpele A4tjes, en er vinden nog allerlei werkzaamheden plaats, want het lijkt erop dat dezelfde eigenaar Gede van Sanghyang Bay Villa dit spulletje hier aangekocht heeft.

Het aanbod is gewoon oké, het gemiddelde toeristen ontbijt is hier de basis om de dag mee te beginnen. Het smaakt lekker en we kunnen er na dit ontbijt wel effies tegen. De plaats van het restaurant is ook meer dan geweldig, al moet je er van houden, maar er komen hier op Mushroom Bay boten aan en af varen vanaf Sanur en terug van de verschillende eilanden en veelal met drommen Chinese toeristen, wat een geweldig vermaak is om dit vanaf hier gade te slaan.

Maar omdat het vochtgehalte zowat 100% is iedere dag kijken we er naar uit om te gaan scooteren. We hebben hier voor alle drie de dagen twee scooters gehuurd bij onze Gede, wel zo makkelijk. Voor IDR 81.000 per dag kun je hier maar rond knorren.

Maar eerst nog even wat info: Nusa Lembongan is een eiland ten zuidoosten van Bali. Het eiland heeft een oppervlakte van 8 vierkante kilometer en heeft zo’n 7000 bewoners, die vroeger leefde van de landbouw, visserij en zeewieroogst. Daarnaast is het eiland, vanwege de heldere turkooizen zee, favoriet bij duikers en snorkelaars en heeft het toerisme plaats gemaakt voor dit bestaan. Wel leven ze hier nog heel wat jaartjes terug in de tijd. Het eiland valt onder het Balinese regentschap Klungkung en maakt deel uit van de Kleine Soenda-eilanden.

We gaan dan ook het Bali van zo’n 30 jaar terug in de tijd eens bekijken. Omdat hier niet zoveel en vooral niet zo’n hectisch Balinees verkeer is, durven we het hier wel aan. Echte scooters bestaan niet op Bali, hier zijn de scooters minimaal 125cc waar je een motorrijbewijs voor dient te hebben. Het gaat dan ook een illegaal tochtje worden. Het gebruik van een helm zie je hier ook niet, dus we gaan maar eens rustig op pad.

Kim heeft de plattegrond in de hand, en het meest makkelijk is om meteen naar de Yellow Bridge (officiële naam Suspension Bridge) te knorren. Deze brug is de verbinding tussen de eilanden Nusa Lembongan en Nusa Ceningan. Op het eerste oog is het een wankel uitziende brug, maar wel een plaatje voor de fotocamera. Maar dat voor later. We houden het nu effies bij scooteren, dat is al spannend genoeg. Eenmaal op Nusa Ceningan scheuren we er lekker op los. En dit is echt heerlijk voor lijf en ledematen, eindelijk wat verkoeling.

We rijden totdat de weg dood loopt, we kunnen er dan ook geen gesloten rondje van maken. Dan rechtsomkeer en de andere kant van dit eiland verkennen. Onderweg stoppen we eerst om een natje te nuttigen op een idyllisch plekje aan zee, wauw, wauw. Een poosje later gaan we weer on route. Een leuk spannend tochtje, berg op berg af, en dan zegt Driek ook nog dat zijn remmen bijna niet werken, bah, bah, wat een verfrissend nieuws bij de behoorlijke afdalingen hier op dit eiland. Het is dan ook goed opletten, zo wie zo, want de banden hebben ook zowat geen profiel, het zijn echt zgn. slicks, ha, ha.

We bekijken op Nusa Ceningan o.a. de hot spots The Blue Lagoon en Dream Point waar we onze ogen uitkijken. Wat is dit adembenemend mooi zeg. Maar zodra je de scooter afstapt lijkt het wel of er een kraan op het lichaam opengezet wordt, het water spuit uit de poriën, wat een vochtige toelie zeg. Dus snel weer on route en gaan we weer terug over de Yellow Bridge naar Nusa Lembongan.

Hier gaan we van de hoofdweg af, op zoek naar Sunset Point. En dat is meer dan een bumpy road, wat een weg. Gaten, kuilen en spekgladde blubber, asfalt is hier totaal geen sprake van. Met gebutste billen komen we er aan en het is nou net niks. Geen mens te bekennen, een hotel op een soort afvalberg kijkend over zee, dat was het dan wel zo’n beetje. Hoe krijgen we het überhaupt gevonden, hi, hi. We gaan dan ook direct de barre tocht terug weer aan. Nu op zoek naar Dream Beach.

Dit ritje is niet veel beter, de binnenwegen zijn rampzalig te noemen. Maar het verschil is, eenmaal op de plek van bestemming zitten we aan een bordje heerlijke springrolls met een lekkere vruchten shake te genieten van deze mooie baai. Wat is dit een fijn plekkie zeg. We besluiten een uurtje later de reis terug naar ons hotel in te zetten. Onderweg pinnen we nog wat miljoenekes, waar we iedere keer de pinpas voor activeren, zodat we het risico van het vele skimmen op Bali proberen uit te sluiten.

Eenmaal bij onze heerlijke hut aangekomen gaan we lekker poedelen in het zwembad. Wat afkoeling is en blijft hier zeer welkom. De watertemperatuur is verre van koud, maar het is nat en toch wel effies lekker. En nu rest ons deze dag nog heerlijk chillen in ons restaurant aan zee waar we meteen ons avondmaal ook maar nuttigen, dit gaat in één moeite door. En zoals alle dag gaan we helemaal brak te bed, we zijn meer dan verzadigd en het kan wel weer voor vandaag. Truste!!

Dag 8 Zondag 26 november

Volle dag Lembongan

Goedemorgen deze morgen. Het is zover, Kwep is jarig en mag zich nu een 60 jarige noemen, wie had dat gedacht. Ook al gaat het niet vanzelf en moet ze er heel wat voor over hebben, ze trekt het toch maar mooi al langer als Johan Cruijff en Burgemeester van der Laan en dat zijn toch niet de minste. En ter ere van haar verjaardag zitten we nu in het bijzijn van Bertran en Kim hier op het meer dan verrukkelijke Bali, we wilden van deze dag iets speciaals maken.

Maar nu over tot de orde van de dag. Je gelooft het niet maar doorwaternat zitten we hier weer om 6 uur aan ons bakske. Onze Balinese hut is een juweel, maar bestaat voornamelijk uit bamboe en riet en is nou niet isolerend te noemen. Het is binnen met airco net zo warm als buiten, dus een lekker fris nachtje zit er niet in. Ach ja, weer een ervaring rijker en het is uiteindelijk geen straf hier buiten te zitten.

Bertran en Kim komen even later al zingend de felicitaties overbrengen. Leuk hoor. En dan is het weer tijd voor het ontbijt. Wederom prima en wederom met een heerlijk uitzicht over zee. Omdat het hier heel ander weer is als in Ubud, een warm zonneke, wel super vochtig sopweer, gaan we snel weer scooteren. We gaan opnieuw de Yellow Bridge over, knorren het eiland Ceningan weer over en gaan een stop maken bij Mahana Cliff Jump Point. Hier waren we gister ook al even, maar hebben toen alleen even een blik geworpen.

Nu bestellen we hier een lekkere frisse fruit shake en tegelijkertijd komt er een groep jongeren aan. En ja hoor, even later gaan ze helemaal los. De ene na de andere springt of duikt tegen een vergoeding van IDR 25.000 vanaf een plateau van 15 meter hoog in zee (cliff jumping). Wat is het toch lekker jong te zijn, niet nadenken en gewoon gaan. Heerlijk deze waaghalzerij te bekijken.

Na al dit bekijks rekenen we af en gaan we er weer vandoor. Kim weet nog een mooie baai op Lembongan, Devil Tear. We klimmen en dalen weer en dan weer de bumpy road, er is gewoonweg geen andere route naar toe. Maar het is meer dan de moeite waard. Dit is tot nu toe het mooiste natuurgeweld wat we hier op het eiland gezien hebben, een enorm ondergronds gat in een cliff dat het water in een reeks van regenbogen terug omhoog spuit. Prachtig zeg. Kwep krijgt hier zowat hoogtevrees, en Driek gaat tot overmaat van ramp ook nog eens op zijn gemakkie net op het randje van de cliff zitten, de engerd.

Als we dit weer in ons brein opgenomen hebben gaan we er vandoor. We racen even later lekker langs de Mangroves wat een super groen gebied is met eindelijk normaal asfalt onder de slicks. Hier is het genieten geblazen op de scooter. De haren wapperend door de wind en gaan. Toch stappen we bij Tamarind Beach weer even af om hier rond te kijken. Een uitgestrekt vlak wit strand met wat hotels is hier ons uitzicht als we weer effies plaatsnemen op een terras aan zee.

Maar wat verteld de ober ons nu, hij moet even de tafeltjes schoon maken, er ligt as van de vulkaan de Mount Agung op. O, geen idee denken wij. Maar als we naar onze kleding kijken zien we inderdaad dat we wat smoezelig zijn geworden onderweg. Tja, we doen er niets aan en kunnen er al helemaal niets aan veranderen.

Omdat we stiekem toch al wat uurtjes onderweg zijn en ons nog willen afkoelen in het zwembad gaan we er vandoor. Eenmaal bij ons Sanghyang Bay Villa aangekomen gaan Bertran en Kim toch maar in het restaurant aan zee een boek lezen. Nou, Kwep niet hoor, die moet eerst effies afkoelen hoor, foei, foei. D’r pootjes lijken wel die van een olifant en d’r oogies worden met de dag kleiner door het oplopend vochtgehalte eronder. Effe een plons in het zwembad geeft dan ook wel een afkoeling van een minuut of 10, hi, hi.

Even later zitten we dan toch gezellig met zijn viertjes in het restaurant aan zee. En dan komt er een geweldige verrassing. Het voltallige personeel van Sanghyang Bay Villa komt Kwep feliciteren, ze zingen met zijn allen een verjaardagslied en als klap op de vuurpijl komt er een fantastisch mooie taart tevoorschijn die later blijkt Bertran en Kim hier hebben laten maken. Sodeju, dat is wel heel bijzonder hoor, Kwep moet voor dit prachtige moment dan ook een traantje wegpinken hoor.

We snijden de taart aan, nemen een lekkere cappuccino erbij en het is en blijft heel speciaal hier lekker met uitzicht op zee dit op deze manier te vieren. Toppie hoor! Het blijkt ook nog eens dat we hier het volle beeld hebben op de Mount Agung, wel op zo´n 50 kilometer afstand, maar wanneer maak je dit mee. Een as spuwende vulkaan in je zicht veld, pffff. We kijken onze ogen uit.

Je snapt wel dat wij op deze manier hier de rest van de dag wel doorkomen. We gaan voor het avondeten dan ook niet op zoek, we gaan lekker bij Mola Mola eten, dat was eergister erg lekker en wel een herhaling waard. We sluiten de avond af met nog eens een lekker stuk taart en een lekkere borrel en is het al snel meer dan laat genoeg. De dagen zijn lang en erg vermoeiend in het foggie klimaat van het heerlijke Bali. Op naar morgen!

Dag 9 Maandag 27 november

Volle dag Lembongan

Goedemorgen allemaal. Het nachtje is zoals alle andere, warm, kort, maar we raken er niet van in de war. We gaan weer ontbijten, we geven de was af voor de laundry, en we gaan over in de overlevingsmodus. En dat is hier een sprong op de scooter, gas erop, en gaan. Dat is hier meest heerlijk om te doen. Vandaag gaan we niet met zijn viertjes, maar ieder voor zich een rondje maken over het eiland.

En zo grappig. Driek en Kwep besluiten vandaag een foto rondje te maken, om nu alles op beeld vast te leggen, en wie komen we iedere keer tegen, Bertran en Kim, ha, ha. Het kan ook bijna niet missen hè, op dit piepkleine eiland. We schieten plaatjes van allerlei tempels, leuke aparte dingen, hele aparte bomen, pikken op zijn tijd een terrasje, en maken vandaag zelfs twee keer een volledige rondje om het eiland. Het enigste wat telt hier is verkoeling zoeken, en dat lukt op deze manier prima.

De namiddag vullen we weer met een duik in het zwembad, een relax moment in ons zeezicht restaurant en het gapen naar de vulkaan Mount Agung. In Nederland is het nieuws ook aangekomen en onze familieleden zijn daardoor toch enigszins ongerust. Maar als je het hier ziet, er is niemand waar ook maar iets van paniek te zien is, iedereen doet gewoon zijn ding en is er totaal niets van te merken. Het enigste is dat wij dit aparte stukje natuur hier op afstand met onze eigen oogjes kunnen bekijken, en dat is natuurlijk zeer bijzonder.

Dan even een plannetje smeden voor het avondeten. Kim heeft een op Tripadvisor een goed aangeprezen Warung gevonden. En het schijnt dat ze je komen ophalen en weer thuis brengen voor nada noppes extra. Dat gaan we regelen. We laten Gede de Warung bellen, maar er komt maar niemand opdagen. Na een kwartier is Gede het wachten meer dan zat, hij besluit ons met zijn golfkarretje af te gaan zetten. En als we net on route zijn komt er een open taxi aanrijden. Ja hoor, het is het vervoer naar Warung Putu. We stappen snel over en 10 minuten later zitten we in een klein Indonesisch restaurant.

Hier is het inderdaad genieten. Pa en Ma Putu hebben een heerlijk gerecht voor ons gemaakt, een lekker drankje erbij en na het afrekenen van omgerekend €6,00 per persoon keren we huiswaarts. Weer in de open taxi, geheel gratis nemen we even later met een rond buikje nog even plaats in ons restaurant. Hier nog een afsluitertje van de dag, weer lekker aan zee en dan gaan we lekker snurken. Morgen weer travel day, hoogste tijd dus. Toedels!!!!!!