2018 Het vervolg uit Torremolinos

Zaterdag 15 september 2018

Vandaag zijn we alweer een week in dit toeristenoord. En het begint aardig te wennen hoe we hier voor ons de beste invulling kunnen geven aan de heerlijke vakantiedagen. Het weer is zoals de vorige dagen, sopheet, een dik wolkendek en het begint het tijdens ons ontbijt zelfs weer effies te regenen. Je zult maar net deze afgelopen week uitgekozen hebben om hier aan het strand bruin te bakken, dan is dat toch ECHT een tegenvaller, de zonuren zijn echt nihil. Maar niet getreurd WIJ zijn er nog een volle week, dus kansen te over, ha, ha.

Na het ontbijt lummelen we wat en besluiten toch maar weer in de Italiaan te kruipen en zomaar een rondje te gaan maken hier in de omgeving. Omdat we hier maar 8 kilometer van Malaga af zitten rijd je hier vrijwel direct op de gigantische snelwegen. Toch lukt het ons nu langs de kust op te rijden en in een Spaanse wijk terecht te komen. We rijden hier wat rond, bekijken de prachtige Spaanse huizen, de blokkendozen voor Jan de arbeider maar wel ZEE om de hoek. Niet gek hoor.

Later op de route komen we uit in Malaga. maar Kwep heeft niet de puf te gaan winkelen in zo’n grote stad en zoeken we ook hier de kustlijn weer even op. We parkeren de auto, ook weer gratis, en zoeken een leuke strandtent op om een bakkie te doen. De strandstoelen zijn ook hier allemaal leeg, het dreigt het ook hier nog steeds met gitzwarte luchten. In de tijd dat wij ons bakkie leeg slurpen komen er vele Spanjaarden om ons heen zitten, die nemen allemaal een lunch in hun geliefde Siësta tijd. En je gelooft het niet, ongeveer 50 Spanjaarden maken hier net zoveel herrie als destijds in het All-in hotel in Egypte met wel 600 man. Driek mag dan ook nooit meer klagen over dat Kwep d’r snater niet kan houden, Kwep verbleekt gewoonweg bij deze hoeveelheid decibellen. En als de obers doorkrijgen dat we alleen maar een bakkie en geen lunch willen worden ze er absoluut niet vriendelijker op. No problem, we gaan wel weer weg hoor, graag zelfs, pfffff.

Op ons gemakkie crossen we hier over de Spaanse wegen weer terug naar ons appartement. We parkeren onze toettoet op de gratis parkeerplaats van Bajodillo en gaan ons effies opfrissen. Even later gaan we toch nog effes aan de wandel. We gaan de lift naar Torremolinos centrum uitproberen. Deze lift is hier verderop aan de boulevard, een onderdeel van Melia Hotels. Voor 50 eurocent p.p. sta je in een poep en een scheet boven in (Calle San Miguel) Torremolinos. Echt handig zeg. We herkennen weer het een en ander van afgelopen dinsdag toen we hier ook rondliepen. We besluiten nu te voet naar beneden te wandelen. Erg leuk hier overal, allerlei winkeltjes, barretjes en restaurantjes. Het is wel opletten geblazen, het is een wirwar van kronkelende trapjes, maar nu naar benee. En dan bekleed met het mooie maar gladde mozaïek, oeps oeps.

Met al het rondzwerven vliegt de tijd. Maar voordat we naar ons appartement terug gaan komen we nog langs een restaurant aan de overkant van ons complex. Omdat we al eerder gezien hebben dat het er meestal bomvol zit, vragen we of we een tafel kunnen reserveren voor strakkies. Onze naam wordt genoteerd en wij op weg ons klaar te gaan maken voor het avondmaal. Om klokslag 20.00u staan we bij Restaurant El Velero. En daar zitten we dan, drommen mensen voor de deur die niet terecht kunnen en wij smullen hier op een mooi plekkie van een heerlijke maaltijd. Ze proberen wel zo snel mogelijk de stoel weer vrij te krijgen, maar dit gaat vanavond bij Driek en Kwep niet lukken. Wij blijven hier lekker avondvullend zitten en gaan net voor middernacht meer dan voldaan ons bedje opzoeken.

Zondag 16 september 2018

Goodmorning, we zijn weer van de partij. Kwep heeft weer een waardeloze nacht achter de rug. Het is de hele week al vechten met die maffe Spaanse kussens, 30 cm hoog en 100 cm lang, een vulling van niks, grrr. Zo meteen effe regelen, Kwep heeft gelezen dat er hier verschillende kussens zijn in “de slaapfabriek” Na ons wakkerwordenbakkie eerst maar eens naar de receptie. En de Nederlands sprekende receptionist lacht zich suf. Hollands kussen zegt hij, die zijn toch rond net als de kazen, ha, ha. Uhhhhh, nee, nee, gewoon een rechthoekig kussen graag. Hij belooft actie te ondernemen en misschien krijg ik later op de dag een vervangend slaapkussen.

En tijdens ons ontbijt is iedereen om ons heen best vrolijk want de ZON schijnt. En eerlijk is eerlijk, het zie er toch meteen vriendelijker uit en voelt anders aan als die donkere kleffe wolken. Dat we hier genieten van al het lekkers is dagelijkse kost. Dat is geen echt nieuws meer. We gaan dan ook nog even naar ons appartement terug, pikken een doucheje en dan wordt er op de deur geklopt. Kijk, 2 rechthoekige kussen. Wat een service zeg!

Even later gaan we aan de wandel. We hebben vanuit ons appartement zicht op een prachtig gebouw wat we van dichtbij gaan bekijken. Bij de ingang staat weinig informatie alleen dat het La Casa de los Navajas is. Bij het zoeken naar wat informatie over dit mooie gebouw komen we niet verder dat het een historisch minipaleis is in Arabische stijl, in 1925 gebouwd door een rietsuiker fabrikant en sinds een aantal jaar gerenoveerd is. Het behoort nu toe aan de regering van Andalusie en is van maandag tot en met vrijdag open voor bezoekers. Kijk, dat weten we dan maar weer, een meer dan prachtig gebouw tussen alle gigantische hoogbouw in.

Het bezoek inside slaan wij over, het is een trappenmassa voordat je er binnen kunt en het is op het moment al zoooooo heet. We wandelen na wat plaatjes te schieten gewoon lekker door en komen uit op een voor ons nieuw stukkie boulevard. Hier is het een stuk rustiger als bij ons en ook heerlijk om te wandelen. De zon doet goed zijn werk en Kwep begint al aardig op een fontein te lijken. Eerst het vocht maar weer eens aanvullen en droog deppen, ha, ha. Op een leuk gezellig terras, weer rondom in de Spanjaarden die allemaal aan de vis zitten genieten we van een lekker bakkie. Even later toch maar weer op pad, Driekie wil de F1 race van Verstappen kijken en Kwep heeft besloten om in die tijd de strandbedjes weer even uit te proberen.

Zo gezegd zo gedaan, Driekie gaat naar restaurant Friends tv kijken en Kwep gaat bij Coco Bambu een zonnebedje scoren. En dan is alles in ruste, weinig tekst meer voor vanmiddag. Driek komt blij terug, Verstappen wordt tweede en Kwep geniet aan zee heerlijk van dit rustmomentje. Samen pikken we nog een uurtje namiddagzon mee en dan is het weer tijd om ons te gaan voorbereiden op ons avondmaal.

Eenmaal op onze kamer en een schrobmomentje later schrikt Kwep zich een hoedje. Haar face is tomaten rood geworden van de Spaanse zonnestralen. Oei, oei, nog beter smeren bij de volgende blootstelling aan die koperen ploert. Ons avondmaal gaan we vandaag nuttigen in restaurant Banana’s Beach. En voor het eerst deze week hebben we een kop tomatensoep besteld. Wat is dit lekker zeg, wij soepfanaten hebben dit stiekem toch wel gemist. Een lichte hap erbij en wij kunnen er weer tegen voor vandaag. Hiermee sluiten we meteen deze dag af, er valt weinig meer te melden als dat we de wandeling terug inzetten en nog wat drinken op ons balkon voordat we onze “Hollandse” kussens gaan uitproberen!

[metaslider id=6281]

Maandag17 september 2018

Goedemorgen allemaal. Heerlijk zeg die nieuwe kussens. Deze kun je lekker omarmen en dat slaapt meer dan lekker, haha. We beginnen de dag zoals alle voorgaande en na het ontbijt is het tijd om weer in onze Italiaan te klimmen. Na 2 dagen rondom “huis” gezworven te hebben gaan we vandaag weer kilometers maken. We gaan naar Gibraltar, 126km verderop, een stukje Engeland in Spanje, aan het eind van het Iberisch Schiereiland bij de ingang van de Middellandse Zee.

Als we Torremolinos uit zijn stuurt Miep van Google Maps ons meteen de heerlijke snelwegen van Andalusië op. Wel hebben we deze keer al snel een tolweg te pakken met een kassabon van 7 euro en 50 cent. We zullen maar zeggen dat dit is om alle rotondes te ontwijken, het mag wa kosten. Maar dit gaan we niet meer doen, we merken op dat je een keuze kunt maken of een tolweg (een AP weg) of een gratis weg (een A weg). Na een uurtje knorren drinken we onderweg eerst maar eens een bakkie, we hebben het idee dat het niet echt opschiet. We zitten hier in de buurt van Marbella, en dat is aan de soort voorbij komende auto’s goed te zien, ha, ha. Onze Italiaan is er maar een ukkie bij, maar hij brengt ons uiteindelijk ook overal waar we ook maar gaan.

Zelfs helemaal naar Gibraltar, na wel ruim twee uur onderweg geweest te zijn, oei, oei, een aardig ritje zeg. Na even rondrijden zien we de ruime parkeerplaatsen aan de haven, die Kwep thuis al genoteerd had. We laten de Italiaan hier achter en lopen richting de grensovergang. En je gelooft het niet, we hebben het koud. Het waait hier flink, het wolkendek zit dicht en het kijkt echt grijs, bah, bah, das jammer zeg. Maar ja, wat doe je eraan, we zijn hier nu en maken er gewoon wat van.

Eerst moeten we hier door de douane inclusief paspoort controle en wandelen daarna op ons gemak op Engelse bodem verder. De bezienswaardigheid de Rots van Gibraltar in ons gezichtsveld, waar wij ons straks met een kabelbaan op het hoogste punt laten afzetten. Kwep denkt dat de route er naar toe goed te doen is te voet, maar Driek denkt dat we beter een bus kunnen nemen om er te komen. En als we al een meer dan een uur te voet onderweg zijn, springen we uiteindelijk toch in een stadsbus, die hier plenty rondrijden. En das een goede keuze, het ritje is in deze bus nog eens 20 minuten. Dit is niet wat Kwep vooraf dacht aan te treffen hier. Het is hier gewoon een stad op zich, met een gekkenhuis aan auto’s, de sombere torenhoge flatgebouwen zoals in Engeland gebruikelijk is en de bouwprojecten schieten hier massaal uit de grond. Nou niet echt een gezellig sfeertje hier.

Eenmaal uit de bus komen we uit bij de kabelbaan waar we een ticket gaan kopen. En we treffen hier een massa toeristen aan die allemaal staan te wachten. In de gondels proppen ze zo’n 25 personen en schijnt dat je in 6 minuten boven op de rots staat, en dat voor 35 euro voor ons tweekes. Uhhhh, even nadenken, willen we dit wel. Nee dus, dit gaan we niet doen. Buiten staan er tig toeristenbusjes waarmee je ook naar de top kunt met verschillende interessante stops onderweg. Ook niet mis, 35 euro p.p, wel inclusief uitstapjes, we laten de euro’s vandaag dan ook maar rollen en doen dit gewoon. Met 8 personen gaan we op pad.

Meteen krijgen we het verhaal te horen over Gibraltar. De naam Gibraltar komt van Jabal Tariq en betekent “Berg van Tariq”. Tariq is de man die in 711 de Arabische verovering van de Straat van Gibraltar leidde. Het is in beide wereldoorlogen gebruikt als strategisch punt. Gibraltar behoort uiteindelijk aan Engeland toe na het grote beleg van Gibraltar. De Spaanse regering heeft in 1985 de grens weer heropent, maar deze situatie hier is nog steeds een heet hangijzer. Gibraltar is 6,8 vierkante kilometer groot met 30.000 inwoners waarvan er 2000 op de 460 meter hoge rots wonen. Er is zelfs een luchthaven die momenteel vluchten toelaat vanaf Engeland en Marokko. Wel is het een soort belastingparadijs, een thuishaven van zo’n 60.000 ingeschreven bedrijven die hier van de laagste belasting tarieven van Europa genieten, maximaal 10 procent.

Onze eerste stop met het busje is op Apes’ Den. Een gebied met Berberapen. Schijnt de enigste populatie apen in het wild te zijn in Europa. Tja, het is en blijft leuk die beessies. na een poosje hier rond te kijken gaan we weer verder de hoogte in. De volgende stop is bij de St. Michales Caves. Een prachtig grottencomplex met reuze stalactieten en stalagmieten. Ze hebben er een lichtshow en muziek op losgelaten wat het erg bijzonder maakt. Wat is dit mooi zeg, wauw. Dan weer de hoogte in over de smalle kronkelende paadjes, grrrr, wat een hoogte. Een uitkijkpunt over beide zijden van  de rots is nu ons uitzicht, wel erg gehinderd door het weer wat verre van helder is. Ook zien we nog wat van een hogerop Moors kasteel uit 1333 en dan hebben we de top toch wel bereikt.

De weg naar benee is zeker zo spannend, wat is dit eng. Het kronkelt onafgebroken en de breedte is maar net genoeg voor een auto met een touwtje als vangrail, grrrr.  Toch krijgen we nog eens een uitstap gelegenheid. Hier schijnt Queen Elizabeth met haar hubby in 1954 een bezoekt gebracht te hebben. Ja, ja, die ouwe rot heeft hier toen der tijd zelfs een steen gelegd. Hier over zee uitkijkend ziet Driek dat hier zelfs nog een onderzeeër vaarklaar ligt. Apart hoor. Nu weer in het bussie, we hoven alleen maar te zeggen waar we afgezet willen worden en dat wordt voor ons op Casemate Square (de food market). Het is stiekem al tijd voor de warme hap van vandaag. En dat is hier in overvloed te krijgen. prijzen in Engelse ponden maar de Euro’s worden gewoon geaccepteerd.

En Engelser kan niet, het wordt Fish and Chips. We zitten hier gezellig en gelukkig is het zonneke inmiddels gaan schijnen. Driek is bevroren in z’n korte hose en kan hier mooi effies bijkomen. De  Engelse maaltijd smaakt meer dan verrukkelijk. Zo, dat zit erin. Nu weer in de benen op weg naar onze auto. Dat is weer een flinke wandeling waar we zelfs te voet de landingsbaan van de luchthaven oversteken. Dat was gaaf geweest als er nu net als wij hier lopen een vliegtuig zou landen of stijgen. Maar dat gaat uiteindelijk niet gebeuren, dus is de gang door de douane wat ons nog rest.

En dan staan we nu weer op Spaanse bodem. Hoogste tijd onze bolide weer op te zoeken en “huiswaarts” te keren. De route terug is super makkelijk. Malaga is ons herkenningspunt en staat overal aangegeven. We houden de A7 aan en waar wij twijfels hadden over de heenweg of wij dit wel goed gedaan hebben, ook nu doen we ruim twee uur over dit ritje. Wat een dag 11.00uur weg 22.00u thuis. We gaan toch nog effies op stap, voordat we onder de lakens kruipen willen we deze dag gezellig afsluiten met een lekkere borrel en ook dit lukt aardig. We genieten nog wat na en dan is het zover, we gaan gestrekt en op naar morgen!!!!

[metaslider id=6341]