Dag 15
Zaterdag 16-02-2013 Via Jodphur naar Bera
Yep, yep, weer een nieuwe dag. En wat heeft het gestortregent de hele nacht. Op ons balkonnetje is te zien hoe alle straten drijven, en dat is een aanblik die je snel wilt vergeten. Al dat afval, koeienvlaaien, mensenuitwerpselen enz, en dat allemaal lekker sopnat, bah, bah. Doen maar weer snel het deurtje dicht en gaan ons klaarmaken voor het ontbijt en vertrek uit Jodhpur. We hebben om 10.30u afgesproken met Sushil, en dat had achteraf vroeger gekunt. Het weer is somber, het waait koud, en het ontbijt hebben we moeten nuttigen in een soort tent die de overkapping van het rooftop terras moet voorstellen. Jammer, anders waren we hier heerlijk buiten gaan zitten, maar de natuur daar kun je niet tegenop hè.
En daar gaan we dan, 275km afleggen naar Leopards Lair Resort in Bera. En we boffen, de weg is niet verkeerd, een fijne enigzins goed begaanbare weg, met een koffiestop bij een wegrastaurant. Maar voordat we in Bera aankomen, kilometers lang geen asfalt te bekennen, en iedereen die uberhaupt een auto heeft hier, rijd in een Jeep. Dit stuk in onze route duurt zo een 30km, en blubberen we zo verder, met een gemiddelde van 10km per uur. We dachten dat de reis vandaag niet za lang zou duren, maar niets is minder waar. We komen pas om 15.30u aan in het resort. We worden hartelijk ontvangen door een man, in een echte Indiaase uitdossing, wat een figuur zeg. Het lijkt wel of hij rechtstreeks uit de efteling gevlucht is, hi, hi. Maar wel leuk dit hier live tegen te komen.
Het resortje is een groen jungleachtig parkje, waar 4 bungalowtjes op staan. Wij krijgen die van ons te zien. Wat leuk hier zeg. Een sfeervol huisje, alles erop en eraan, zelfs een badkamer, airco, zithoekje, waterkoker en zoal meer. We stallen onze spulletjes en lopen eens even rond. We hebben hier een AM en PM safari geboekt, inclusief lunch, diner en ontbijt. Maar wat zou nu precies de bedoeling zijn, communicatie valt hier niet mee, want engels spreken, nee, dat gaat hier niet lukken. Met handen en voeten wordt ons verteld dat de lunch klaar staat. Voor ons gevoel zitten we nu midden in de bush bush aan de lunch, allerlei vogel geluiden op de achtergrond, eekhoorntjes krioelen om je heen, geweldig. ook dit is India.
Na de lunch raken we in gesprek met een stel welgestelde Indiaase mannen, die hier ook verblijven. Een kan koffie erbij en zo verstrijkt de tijd. Om 18.30u is het tijd om de luipaarden te gaan spotten. Die leven hier in de natuur, en Mr Singh, de eigenaar van het resort, schijnt een expert te zijn ons die kanjerbeesten te kunnen laten zien. We zijn benieuwd. We klimmen in de Jeep en gaan op weg. Maar eerst komen we hier door dorpjes, waar het ECHTE leventje zich afspeelt, wat een ellende. Als je ziet hoe de mensen hier wonen en de dag door moeten komen, niet om aan te zien. Dit is the real India. Wel valt het ons op dat hier de bekende kastes (stammen) duidelijk worden. Traditionle kleding, mannen dragen een wit laken, met rode gevouwen sort of tulband, de vrouwen in prachtige sari’s, al gaan ze gaan hier allemaal volledig gesluierd. Dat zou toch niet meer nodig moeten zijn in deze tijd, maar goed, ze weten natuurlijk niet beter. Ze zullen waarschijnlijk zelfs niet weten dat het anders kan.
De route veranderd in jungle paden, en zo arriveren we bij gigantische rotsgebergten. Nu is het wachten op de luipaarden. En dat duurt niet lang. Ze komen vol in beeld, wat een amazing belevenis. Een moederluipaard, en haar 3 kids. Mr Singh himself komt even bij ons in de Jeep zitten en verteld zijn verhaal. Hij komt hier al heel zijn leven 2 keer per dag, gasten of niet, het is Zijn Zara luipaard waar hij van is gaan houden. Gewoon een aandoenlijk verhaal. Hij laat een filmpje zien op zijn camera, dat hij Zara, die het meeste tevoorschijn komt, gewoon vanuit de Jeep kan voeren. Nou ja zeg. Toppie hoor. Wij knippen er op los, maken filmpjes en zijn benieuwd of er wat van terecht gaat komen. Want de heren van vanmiddag, die hebben fotoapparatuur bij zich, daar is mijn camera maar een luciferdoosje bij. En Mr Singh, die had ook al van die mooie foto’s gemaakt, met een simpele Panasonic FZ35. Ik apejaloers natuurlijk, want ik vecht wat af met mn camera.
Hier blijven we tot ongeveer 20.00u, het is inmiddels donker, en koud, we zijn zowat bevroren. Driekie zijn kleur is gewijzigd in lichtgevend paars, en zegt dat ie alleen nog maar opgebaard hoeft te worden, ha, ha. Nu nog in de open Jeep terug, je snapt het wel, brrrr. Maar niet getreurd, terug bij ons resort is het kampvuur al aangestoken, en kunnen we ons hier heerlijk opwarmen. Onder het genot van een drankje wachten we op ons diner. Dat wordt klaargemaakt door dezelfde man van vanmiddag, waar wij nu van weten dat hij ook bij de dorpse stam hoort. Krulschoenen aan, krulsnor, tulband, en zo zwart als de kachel. Maar superaardig, en daar gaat het om. Hij houd ook het vuur voor ons aan de gang, en we moeten zeggen, we blijven aardig op temperatuur. Nog een lekker drankje en nu snel naar ons gezellie bungalowtje, morgen erg vroeg op, we gaan nog een keer op safari.
Dag 16
Zondag 17-02-2012 Van Bera naar Udaipur
Wat hebben we heerlijk geslapen, al gaat de wekker al om 5.30u af. Je moet er wat voor over hebben, maar het beeld van de luipaarden die we gisteren gezien hebben is het meer dan waard. Misschien dat we ze vandaag nog een keer kunnen gaan zien. We worden
geroepen voor de koffie en om 6.45u gaan we op weg naar de rotsgebergten. We hebben ons goed ingepakt, want we weten nu hoe koud het kan zijn in de open Jeep. We krijgen weer een andere route als gisteravond, nu meer de groene paden. Eenmaal aangekomen hebben we nu minder geluk. Meer als anderhalf uur het gebied afgezocht, maar nee, geen prijs. Zara blijft verscholen in de bergen en laat zich niet zien. En de kou, het grote verschil met gisteravond is dat het nu naarmate de tijd verstrijkt het door het opkomende zonnetje warmer wordt, en dat is heerlijk. Dan maar weer terug naar het resortje voor het ontbijt. Maar oei, oei, een lekke band met de Jeep. Dit heeft onze chauffeur best snel verholpen, en om 9.15u zijn we weer terug.
We genieten nu van een heerlijk ontbijtje, omeletje wordt gebakken, toast klaargemaakt, lekkere koffie erbij, en we kunnen er weer tegen. Sushil, die hier ergens in een soort schuurtje geslapen heeft, wacht op ons om te gaan vertrekken naar Udaipur. Hier gaan we de laatste dagen slijten. En……………..het is nu maar 90 kilometer, ook wel fijn. We betalen het verblijf, nemen afscheid, en ook wel leuk, we worden nog even gebeld door Mr Singh de eigenaar, of we een fijn verblijf hebben gehad. Wij bevestigen dit en vragen hem of hij zijn foto’s van Zara van gisteravond wil emailen naar ons. Hij beloofd dit te doen. Nu is het de hoogste tijd, om 10.30u vertrekken we voor de laatste autorit.
We kunnen kort zijn over deze 90 kilometer, 10.30u vertrekken we, 14.30u komen we aan in Udaipur, hoe verzin je het. Weer 4 uur rijden, maar we zijn er, heerlijk. We checken in, krijgen een kamer met balkon en uitzicht op het meer, en nodigen Sushil uit wat te drinken op het fantastisch mooie dakterras van ons hotel. Dit neemt hij van ons aan, en hier nemen we nog even de hele reis door. Zowel hij en wij hebben een heerlijke tijd met elkaar gehad, wat voor ons erg belangrijk is geweest in het Incridible India. Alles is vlekkenloos verlopen, heelhuids het land doorgereist, alleen al een kunst op zich, en nu is de tijd aangebroken dat we afscheid nemen van elkaar. Eerst nog even een flinke tip voor hem en dan gaat hij er vandoor. En hij belooft zelfs ons nog even mee Delhi in te nemen de laatste dag, in de uren die we moeten wachten voordat wij vertrekken naar Amsterdam. Dat is toch leuk aangeboden.
We zwaaien hem uit, en wandelen meteen maar even naar het centrum, wat aan de overkant van ons hotel is. Wat ziet het er hier leuk uit. Schoner als dat we de afgelopen tijd gezien hebben,
leuke winkeltjes, allemaal kleine steegjes, ja, dit staat ons wel aan. Hier kunnen we ons de komende dagen wel vermaken. Nog even langs de biershop, een drankje inslaan voor op de kamer en snel weer terug naar ons hotel, waar we in onze kamer alles een plekkie geven. Heerlijk hier, genietend op ons balkon boven het water, een plusje voor dit hotel. De kamer zelf is ook weer een simpel smoezelig geheel, verre van schoon, maar dit uitzicht hier en lekker buiten kunnen zitten, dat maakt alles goed. Nu maar eens naar het restaurant, oop weer op het dak. En wat een plaatje in de avond. Alles ziet en super chique uit, aan iedere tafel staat een vuurkorf om je warm te houden, en de ober legt zelfs het servet op je schoot. Nou ja zeg, het mag wa koste, mar dan hedde ok wa, hihi.
We genieten van een heerijke maaltijd, alsdat de vlammen ons om de oren slaan, zo spicy, maar al met al toch genieten hier. De rekening is wat minder, maar dat hadden we al wel door, met al deze luxe om ons heen. Ach ja, dat mag de pret niet drukken, het zijn de laatste dagen, dus klappen we er nog wat Rupees tegenaan. Nu is het tijd voor de vaste afsluiting, drankje op de kaner, verslagje bijwerken, en uiteindelijk moe maar voldaan onder de dekens. Bye, bye, tot morgen.
