Dag 14
Vrijdag 15-02-2013 Via Jaisalmer naar Jodhpur
Dag 14 alweer. En wat genieten we van ons heerlijke kamertje. Daarom snel douchen, dan kunnen we ook nog een blik werpen op het mooie fort tijdens ons ontbijt. Komen we boven op het dakterras, niemand te zien, en dat is niet zo gek, de storm is er nog steeds. En zo eigenwijs als we zijn, we gaan er gewoon zitten. Maar dat duurt niet lang, Driekie zoekt een ander plekje met de minste wind. Hier moet het lukken. We pakken ons in een deken, die ze hier voor alle gasten hebben liggen, en peuzelen ons ontbijt op. Maar wat is het koud zeg, brrrr. Dan maar meteen uitchecken beneden, en wachten op Sushil. En die komt mooi op de afgesproken tijd ons ophalen. We nemen afscheid van de eigenaar, en geven hem een compliment voor het fantastische hotel.
Nu begint onze trip naar Jodhpur, zo’n 275 km. En het rijd lekker weg, drukte valt mee, gevaar is mee te leven, heerlijk ritje. Totdat Kweppie de Delhi Belhi voelt opkomen. Oei, oei, wat nu. Waar zou er langs deze woestijnroute een toilet zijn. Even vragen aan Sushil, en die verteld dat er iedere 40 km een wegrestaurant met toilet is, wat geschikt is voor de toerist. 40 KILOMETER, dat meen je niet, dat gaat nooit lukken denkt Kweppie. O, o, ik zie het al voor me, mooi wit broekje aan, voor het eerst vandaag, het zal toch niet gebeuren hè. Zou ik dan toch op de Indiase manier mezelf moeten verlossen van al het kwaads in m’n darmpjes, gewoon hier langs de weg. Alleen het idee daar krijg ik het al benauwd van. Nog eens even Sushil vragen, five minutes zegt ie. Indiase minuten zeker, want een kwartier later komen we eindelijk bij een sort off wegrestaurant aan. Rennen is het enigste wat Kweppie rest te doen. Pfffff, op het nippertje. Nu een colaatje voor de bacteriën, en maar hopen dat het nu goed blijft gaan.
We vervolgen onze weg, en Kweppie vraagt aan Sushil hoe het hier gaat als je met een ambulance naar het ziekenhuis moet. Iedere 50 kilometer is er een hospitaal, verteld hij. Zie je het al voor je, spoedgevalletje, grrrrr. Maar ook wij zijn er nog niet, bij het bordje nog 90 kilometer te gaan, veranderd het wegdek in een niet te omschrijven gatenasfalt. Dit is de highway naar Jodhpur, verteld Sushil. Je snapt het al, met een fietssnelheid leggen we het laatste deel van de reis af. Dit zorgt ervoor dat we pas om 15.30u bij het Fort van Jodhpur arriveren. 
Hier gaan we een uurtje rondsnuffelen, want ook dit fort kijkt supermooi. En dat is het ook. Met de lift de hoogte in, wat een luxe, nu eens niet traplopen. En wederom kijken we onze ogen uit.
Vanaf het fort is de blauwe stad goed te zien, waar Jodhpur ook bekend om is. Nog wat foto’s klikken en nu is het hoogste tijd onze Ambassador op te zoeken, we willen naar het hotel. Maar Sushil lust er wel pap van en laat ons nog meer historisch goed zien. Maar onze interesse zwakt af, we willen echt naar ons stekkie waar we vannacht gaan verblijven. En waar dit precies is weten we niet, we krioelen door straatjes, er past net een tuk tuk in, maar hier toch ook weer 2 rijen dik, milimeter werk van auto’s en ander verkeer, komen we door een chaos van vuil en hectiek aan bij een paleisachtig gebouw. Dit zou het moeten zijn. Na even wat speurwerk vinden we een receptie. Ze laten ons 2 verschillende kamers zien, en we nemen vandaag de luxe kamer. Een balzaal, met een Marahadja 
inrichting, wie doet je nog wat. Whauw, whauw.
We gaan ook hier meteen maar eens het dakterras bekijken. Dat is ook niet mis, het volle uitzicht op het fort. Hier doen we het wel mee de rest van de tijd die nog maar over is. Even koffie bestellen, Kweppies stomac durft het weer aan, het is de rest van de dag goed gegaan, dus zal het wel meevallen. Maar het wordt donker in de verte en volgens de eigenaar gaat het onweren en regenen. Dan haasten wij ons eerst naar de ATM, want dat is hier dagelijks werk. Niet aan te slepen die Roepies.
We wandelen hier wat rond, en wat een bende overal zeg. Het blijft ongelofelijk wat een mens aan kan richten. Dit is toch ook niet alles, een leefwijze zonder regels. Bij ons zijn er VEEL te veel, maar dit hier werkt echt niet. We vechten ons door verkeer, koeien, kramen en straatvuil heen, en komen bij de mooie klokkentoren. Prachtig!! 
Een eind verderop zien we een verlicht bord ATM hangen. Wij erop af, en ja hoor, de flappen komen er weer uit. Nu begint het te stormen als een gek, al het straatvuil inclusief bacteriën komt ons tegemoet, de kramen vliegen zowat allemaal de lucht in, een schouwspel om te bekijken. Maar onweer en regen is het resultaat van deze razende onweersstorm. Vlug terug naar ons hotel. Daar zoeken we naar het restaurant, maar het dakterras is gesloten. In dit Haveli complex zit een ander restaurant, en daar nuttigen we de maaltijd. Het blijft urenlang stevig onweren met helse klappen, en het regent pijpestelen. Dan maar naar onze kamer, we hebben nog genoeg te doen, o.a. het verslag bijwerken. Dit is weer een hele klus, en gaan we TE laat naar bed. Tot morgen maar weer.
