Dag 9 Zondag 2 februari Kuala lumpur – Taman Negara
Ja, ja, de wekker gaat, en het is pas 6.00u, oei, oei, een kort nachtje zeg. Maar we moeten om 7.45u op weg naar Taman Negara Resort, en hebben we onze tijd hard nodig. Effe douchen, een bakkie op het balkon, uitchecken en geen ontbijt vandaag, want we zitten om 8.00u in het busje van Han Travel om naar het centrale vertrekpunt in Chinatown te rijden. Hier moeten we ons registreren en overstappen in een grote bus die uiteindelijk om 9.00u vertrekt. Het is een reis van 3,5 uur die ons sloopt. We zitten achter in de bus en we hebben dan ook 3,5u stuiterend doorgebracht. Maar het uitzicht is hier overal adembenemend, zo mooi en zo groen al die natuur hier. Nu het asfalt nog. Onderweg hebben we nog een plaspauze van een 15 minuten, op zo’n heerlijk pleetje, brrrr, en gaan we er weer vandoor. Het is 12.30u als we Kuala Tembling in Jeranut (het vertrekpunt van de boten) bereiken. Hier weer de paspoorten voor de dag, weer inschrijven, weer een hand vol papieren, en nu kunnen we eindelijk effies wat eten. Er is hier een restaurantje waar wij allebei frieded rice with egg (gebakken rijst met gebakken ei) een verse ju’s en een watertje op hebben en ja hoor, € 4,00 moeten we afrekenen. Dat blijft toch zo leuk hier, uit de grote stad en de prijzen kelderen direct omlaag. We hebben gelukkig nog effies de tijd, om 14.00u vertrekken de Aziatische boten naar Kuala Than, waar ons resort is.
Maar eerst nog even zoeken naar onze tas met bagage, die niet meer in de bus bij de koffers
ligt. Maar nee hoor, nergens geen tas met kleding meer te vinden. Nog even nagevraagd aan de Han Travel medewerkers, maar die kunnen voor ons ook niet meer doen als de chauffeur van de bus vragen of deze hier iets van weet of gezien heeft wie onze tas dan meegenomen heeft. Het is even een dompertje, maar ja, het is nu even niet anders. Er valt verder weinig te regelen en te ondernemen hier in de bush bush.
We wandelen nog even rond hier aan het water, en zien we tot onze verbazing dat we met onze koffers wel zo’n 50 treden omlaag moeten. Das nog een lekker klusje, want ook vandaag is het gewoon weer tropisch, en hier aan het water is het ook nog eens stikkend benauwd. We besluiten dan ook alvast alle bagage naar beneden te sjouwen, hebben we dat gehad.
Om 14.00u gaan we op weg over de Tembling River. En je gelooft het niet, dit tochtje in de boot duurt 3 uur, zittend op de planken bodem afgedekt met een schuimrubbetje en rugje van schuimrubber. Dus je raad het al, dit is erger dan de wandeltochten door Kuala Lumpur hoor. Maar je moet er wat voor over hebben, want eenmaal om 17.00u aangekomen bij ons Taman Negara Resort, kijken we onze ogen uit. Wel weer wederom een 60 treden omhoog, maar hier hebben ze wel een baklift voor de bagage, een geniale oplossing, hi, hi. Wij krijgen huisje nr 42 toegewezen, en het ziet er toppie uit. Mooie houten chalets, met een kei gezellie kamer en een prachtige badkamer. Ook de airco ontbreekt hier niet, en dat is maar goed ook, wat is het hier zweetheet zeg. We ploffen allebei in de stoelen op de veranda neer, en we hebben het gehad. Zo actief geweest de laatste week en nu de hele dag gezeten, das nie goe. Stilstand is achteruitgang zeggen ze, en dat klopt hoor, zo ook voor ons vandaag.
Ook al hebben we het idee dat we niet meer kunnen lopen, toch willen we een rondje maken, want wat is het hier mooi aangelegd. In een groene oase, allerlei geweldige mooie beplanting,
met daar tussenin de leuke chalets. Het resort schijnt hier in het oudste regenwoud ter wereld te liggen, zelfs iets ouder als de Amazones, apart hè. Onderweg komen we meteen een varken met zo’n lange snuit tegen (Tapir varken) die hier gewoon rondwandelt, en we schijnen hier nog veel meer vreemde dieren tegen te komen. Ook hebben ze hier een minimarket, waar je wat versnaperingen e.d. kunt kopen. Een tip voor degene die hier ooit nog naar toe willen gaan, geen alcohol te koop in de minimarket, dus neem dat vooraf mee als je wat op je kamer wilt hebben. Wij waren voorbereid en hebben onze voorzorgsmaatregelen getroffen. Even later komen we uit bij het restaurant aan de rivier. Hier genieten we van een heerlijk koud drankje, en blijven hier maar gewoon zitten want het diner buffet begint om 19.00u. En wat voor een buffet, er ontbreekt werkelijk niets aan. Een erg luxe restaurant, met vrij westers eten, en dat is smullen na een volle week rijst gegeten te hebben. Niks mis mee natuurlijk, maar dan is dit een welkome afwisseling en hebben we dit toch maar mooi te pakken.
Nu is het tijd om af te druipen naar ons chalet. We willen rust. Uhh, rust, nog even niet, want als we de trekking willen gaan doen, dan moeten we weer vroeg uit de veren en Kweppie moet dichte schoenen hebben, voor de beessies hier, is haar tenminste verteld. En we hebben hier in het winkeltje speciale schoenen gezien, kosten bijna niets, maar goed voor in het regenwoud. Effe denken, gaan we wel, gaan we niet, gaan we wel of toch maar niet. We gaan wel! Dus hup, 
weer on tour to the shop. Sokken mee, schoenen gepast, en de trekking meteen geboekt. Nu is het klaar, we gaan nog effies op ons balkon genieten van de heerlijke bush bush geluiden en tegelijkertijd even het verslag bijwerken.
Maar dat valt nog niet mee, eerst breekt Kweppie bijna dr nek, er steekt hier in het donker het Tapir varken over, en er vliegen hier een sort of torren rond, zo groot als een luciferdoosje. Ook nu Kweppie het verslag zit te typen, weliswaar met dr benen in de lucht en gillend achter de laptop sjezen ze links en rechts voorbij, en dan maken ze een klapper, niet te filmen. Je krijgt er gewoon kippenvel van, zulke engerds, brrrrr. Ook de vreemde geluiden allemaal, das effe wennen hoor. Maar daar hebben we nu geen last meer van, we springen zo onder de douche en dan gaan we de achterkant van onze oogies bekijken. Morgen een trekking van 3 uur, weer een nieuwe uitdaging.
Dag 10 Maandag 3 februari Taman Negara
Wat hebben we lekker geslapen, en dat is maar goed ook. Na het fantastische ontbijt vertrekken we om 9.30u met een groep van 8 personen en een gids voor de trekking. Kweppie uitgerust met sportbroek en rubberen trekkingshoes, we zijn er helemaal klaar voor. We gaan het regenwoud in en dit is totale afstand van 3,5km om het hoogste punt van 350 meter te bereiken hier in het regenwoud. Het begint lekker vlak, lichtjes de hoogte in. Mooie aangelegde loopvlonders, wat ons heerlijk doet stappen hier tussen de wildernis van groen in. Onderweg verteld onze gids van alles over alle struiken en bomen hier waar vele medicijnen van gemaakt worden. Er zijn er hier in het regenwoud 300 verschillende soorten waar ze wat van kunnen maken. Interessant hoor, bv uit sommige bladeren komt genezende crème uit het blad als je
het fijnknijpt, en de aloë vera vloeit ook zo uit een bolletje wat hier aan de bomen groeit, bladeren die ze gebruiken om te scrubben, heb meteen een proefje gehad van Driekie, die probeerde het effies uit op mij. Ook vele soorten bomen, o.a. Tarzanbomen, Meranti bomen, Merbau bomen, Teak bomen, reuze Bamboe waar ze o.a. vlotten van bouwen om hier op de rivier te varen, Bamboe met gevaarlijke prikkers, waar ze satéstokjes van maken, en zoal meer. Zo apart om dit hier met eigen ogen te kunnen bekijken.
Maar stiekumweg klimmen we aardig de hoogte in en met 30 graden in een regenwoud klimmen, das net alsof je onder de douche 
staat, het lichaam wordt direct gereinigd, want al het vocht stroomt uit de open poriën, bij Kweppie zo wie zo, daar kun je een emmer onder hangen, hihi. En dan komt het ergste nog, nu begint de Hiking, zegt de gids. En dat klopt hoor, we gaan van de vlonders af, nu trap op, nog een trap op, nog tig trappen op, en nu de trappen voorgoed af en maar klauteren en ploeteren door de real bush bush bezaaid met wortels en boomstronken de hoogte in. En das niet mis, wat een beproeving voor ons. Maar Kweppies rubber trekking schoenen, dat zijn inderdaad toppers om hier zonder gekke kapriolen naar boven te klimmen. We hebben zo af en dan wel de dood in de ogen, maar we doen het toch maar effies. We komen na zo’n anderhalf uur bij het 1e viewpoint, volgens de gids, en hebben ons dus blij gemaakt met een dooie mus. Maar hier zijn wij nu op 300 meter hoogte, en maar denken dat dit al de TOP was. We moeten dus nog effies
We ploeteren nog een half uur verder en bereiken dan toch echt de top op 350 meter hoogte. En ja, ja, wij voelen ons KAMPIOENEN. Als 2e echtpaar van de 4 boven, en dan zijn wij saampies de oudste van het hele spul. We zijn dan ook apetrots dat we dit punt bereikt hebben. We schieten even wat foto’s want het is hier adembenemend mooi. Maar dat valt niet meer mee, Kweppie bibbert helemaal van die goddelijke inspanning. Ach ja, we kijken wel wat we ervan terecht gebracht hebben, nu eerst maar eens even de hartslag op normaal niveau laten komen. Als we allemaal compleet zijn, dan natuurlijk dezelfde afstand naar beneden. Dit is bijna allemaal trappen, op een klein deel na, wat weer door de pure bush bush gaat. Makkelijk zou je denken, maar bij iedere misstap kun je zomaar de diepte in storten. Driekie struikelt een paar keer, en dan sla je even op tilt van de schrik, oei, oei, oei. Maar dit gaat gelukkig net goed, dus opletten is hier wel aan de orde. We zien dan ook niets anders dan de bodem, naar beneden blijven kijken waar je loopt is hier een must. En met regelmaat zeggen we tegen elkaar, wat een mafkezen zijn we toch eigenlijk, en we hebben er ook nog voor betaald, hoe gek kun je zijn, hi, hi. Maar het voelt tegelijkertijd zo goed dat we het toch maar gefixt hebben, dat we vol trots en goede moed verder naar beneden afdalen.
Totdat we bij de Canopy Walking Bridge aankomen , een brug vanaf 45 meter hoogte oplopend tot 75 meter hoogte boven de grond, een loopplankje van 30 cm breed en aan beide zijden een net van 1.50 hoog hangend tussen de bomen. Nou daar gaan we dan. Zie je Kweppie al staan met d’r hoogtevrees. Sodeju, waar zijn we mee bezig, hi, hi. Maar dit moet de kers op de appelmoes worden, ook dit gaan we fixen. En we lopen wat af, wij maar denken dat het met zo’n 50 meter lengte gedaan zou zijn, maar nee hoor, het is een totale lengte van 350 meter, wat in stukken loopplank van zo’n 50 meter lengte van platform naar platform opgesplitst is. Zelfs nog een stuk wat met een trap tussen de netten de hoogte in gaat. Kweppie durft nu echt niet meer, maar je kunt geen kant meer op, je MOET, terug is onmogelijk. Om toch een nachtmerrie van te krijgen, hier ter plekke. Dan toch maar bibberend omhoog, naar Driekie roepend dat ie bij me moet blijven. Wij Tarzan en Jane, echt niet hè. Eenmaal de gruwelijke maar toch super Canopy Walking overleefd te hebben, moeten we eerst effies bijkomen hoor, wat een ervaring. Tis dat er geen medailles uitgedeeld worden, anders had Kweppie dr nu toch echt één verdient. Nu weer verder naar beneden, en ongelooflijk wat een afstand we omhoog afgelegd hebben, dat merk je pas nu het afdalen ook oneindig is. Wat zijn dan ook blij als we dakpannetjes zien, want dat betekend dat we ons resort weer in zicht hebben. Heerlijk om hier weer te zijn, want het kan wel weer. De eerste 2 maanden hoeven we thuis niet meer te sporten, we hebben ons portie wel gehad.
Het is inmiddels 14.15u, wat wil zeggen dat we 4 uur en 3 kwartier in het regenwoud geploeterd en afgezien hebben, bah, bah. Dat verdient wel een drankje, en we gaan dan ook linea recta naar het restaurant. Heerlijk hoor, hier zitten we dan, nog na te puffen, maar echt een gevoel alsof we wereldkampioen geworden zijn, ha, ha. In ieder geval een ervaring om nooit meer te 
vergeten, TOPPIE! Omdat om 14.30 de lunchtijd hier voorbij is, nuttigen we die ook maar meteen. En wat voor lunch, een heerlijk tomatensoeppie, een sandwich tonijn met frietekes, een carameltoetje met koffie, wie doet je wat. Nu is het toch echt tijd om te zorgen dat we een fris geurtje krijgen, want we hebben nu een luchtje van al dat geploeter, je wil nu niet naast ons zitten, Zo gezegd zo gedaan, we nemen een heerlijk douchje in onze super de luxe badkamer, en blijven vanmiddag at home. Even relaxen hoor. Kweppie doet een wasje en werkt de foto’s bij, Driekie loopt wat rond, en ontdekt dat de apen rondslingeren hier tussen de chalets door. Met de camera op jacht maken we een videootje en wat fotokes van deze leuke diertjes. Wat hier allemaal rondloopt en kruipt, niet te geloven. Af en toe gewoon griezelig.
Voor we er erg in hebben is het alweer over zevenen en gaan we op weg naar het diner. We laten ons hier weer alles goed smaken, want we hebben zelden zo’n goed restaurant mee gemaakt, alles is hier echt geweldig, luxe en vooral erg lekker. En hier heerlijk zittend aan de rivier, houden we het wel twee uur uit, en lopen we weer op ons gemak naar ons chalet. Driekie luistert op zijn Ipad naar de muziek, en Kweppie is weer effies druk met het verslag. We willen weer enigszins op tijd naar bed, morgen is het weer vertrek dag en moeten we al om 8.30u met de boot aan de overkant van de rivier gebracht zijn. Dus weer vroeg op.
